Fiat Bravo

Fiat Bravo to jeden z niewielu samochodów zaprojektowanych przez Chrisa Bangle’a – designera, którego praca raczej kojarzy się z niemiecką marką BMW. Dla niej też zaproponował dziesiątki ciekawych propozycji. 

Początkowo uznawanych za zbyt odważne, a teraz, po latach – za klasykę gatunku. Fiat Bravo był jednym z jego wielu projektów dla włoskiego koncernu i zarazem jednym z najważniejszych w jego całym portfolio. Za drugą generację było odpowiedzialne biuro Italdesign Giugiaro, które zaprojektowało takie auta jak Daewoo Matiz, Lamborghini Gallardo czy Fiat Panda.

Auto powstało jako 3-drzwiowa odmiana większego Fiata Brava, modelu skierowanego raczej w stronę ustatkowanych osób i dużych rodzin. W przeciwieństwie do niego Bravo miało znacznie dynamiczniejszą linię, zgrabniejszą sylwetkę oraz, co oczywiste, silniki o nieco żwawszym charakterze.

Prezentacja Fiata Bravo odbyła się we włoskim Turynie w 1995 roku i spotkała się z raczej dobrym przyjęciem ze strony zmotoryzowanych. Klienci pozytywnie ocenili długie, masywne drzwi, minimalistyczne i wąskie reflektory na froncie, jak i dość nietypowe światła tylne o agresywnej stylistyce z tyłu. Sama karoseria była nieco zaokrąglona, a zawieszenie znacznie niższe niż u konkurencji. Rezultat? Auto, które mogło – przynajmniej wizualnie – przyciągać do włoskiego koncernu nieco młodszych klientów.

Ciekawostką jest fakt, że Fiat Bravo był samochodem oferowanym w dwóch generacjach, jednak nienastępujących tuż po sobie. Koncern zastopował produkcję Bravo na 6 lat, oferując w międzyczasie Fiata Stilo.

Pierwsza generacja Fiat Bravo (1995–2001) – samochód w nadwoziu niewielkiego kompakta – występował jedynie w wersji 3-drzwiowej typu hatchback. W rezultacie łączył zgrabną, dynamiczną sylwetkę, z łatwym dostępem do bagażnika, którego pojemność wynosiła około 280 litrów. To o 100 litrów mniej niż w bardziej rodzinnym Brava. 

Samochód został poprawnie zabezpieczony przed korozją cynkowaniem i był oferowany w aż 11 kolorach nadwozia, w tym także w sportowych, wyrazistych odcieniach zieleni, żółtego oraz czerwieni. Koncern postawił na podkreślenie dynamicznego charakteru pojazdu także w jego wnętrzu. Standardowe fotele zastąpiły te mocno wyprofilowane i sportowe, które dość dobrze trzymały kierowcę i pasażera w zakrętach. Auto tuż po wejściu do produkcji otrzymało prestiżową nagrodę samochodu roku 1996. W 1999 roku z kolei koncern Fiat zdecydował się na face lifting, zmieniając nieco kabinę pasażerską oraz przód samochodu.

Druga generacja Fiat Bravo (2007–2014). Została zaprezentowana na początku 2007 roku, jako następca niezbyt dobrze sprzedającego się Fiata Stilo. Tym razem projektem zajął się Italdesign Giugiaro – biuro, które zaprojektowało również samochody marki Alfa Romeo, Lancia, BMW, Daewoo, Volkswagen i wielu innych. Zmianą najbardziej zauważalną było zrezygnowanie z wersji 3-drzwiowej na rzecz praktyczniejszej, lecz także mniej sportowej 5-drzwiowej. Nadwozie jednak wyróżniało się ogromną wręcz długością – wynosiło aż 434 cm, co oznacza jeden z najwyższych wyników w segmencie. 

Zachowano dynamiczne linie o obłe kształty, lecz sam kształt karoserii w zasadzie w ogóle nie przypominał pierwowzoru i pierwszej generacji. Auto dzięki znacznie smuklejszej sylwetce zapewniało bardzo niski współczynnik oporu powietrza, jak i dobre prowadzenie przy nieco szybszej jeździe. W kokpicie zmiany były równie mocno rewolucyjne, gdyż producent zamontował w nim np. ekran z funkcją nawigacji Blue&Me Nav. 

W 2010, 2012 oraz w 2014 roku doszło do kilku modernizacji, w ramach których zmieniono felgi, można było wybrać czarny kolor dachu oraz rozbudować system audio o osiem głośnik i duży subwoofer. W ramach liftingów zmianie uległa karoseria, która wraz z każdym rokiem stawała się wizualnie coraz nowocześniejsza.

W Brazylii w 2012 roku pokazano wysoce usportowioną wersję Fiata Bravo, model Xtreme. Auto w fazie koncepcyjnej cechowało się zadziorną stylistyką, a tym samym także lepszą aerodynamiką, jak i zupełnie nowymi podzespołami – w tym lampami w technologii LED, jak i wieloma akcesoriami z carbonu, czyli osławionego w świecie motorsportu włókna węglowego. 

Na prowadzenie auta wpływ miało także obniżenie zawieszenia o 0,5 cm. Pod maskę trafiła jednostka napędowa z wersji wyścigowej modelu Linea o mocy 253 KM.

Kolejną ciekawostką jest to, że Fiat Bravo w wersji standardowej był użytkowany przez polską i włoską policję, jak i fakt, że w ramach działań marketingowych wykorzystano głos Gianny Nannini. 

Ciekawostką, która dotyczyła jednak wyłącznie drugiej generacji, jest okres jej powstania – proces researchu i zaprojektowania auta zajął koncernowi jedynie półtora roku! To jeden z najlepszych wyników w klasie. 

Fiat Bravo był dość pozytywnie ocenianym samochodem, i to zarówno przez koneserów – dla nich idealnie sprawdzi się 5-cylindrowa wersja 2,0 HFT – jak i przez młodych zmotoryzowanych. Auto miało agresywną, dynamiczną stylistykę i wiele cech, które podobały się ówczesnej młodej klienteli. Dobrze się także prowadziło. To zasługa (w przypadku I generacji) niezależnego zawieszenia MacPherson na przodzie i na tylnej osi, które dobrze tłumiło nierówności tak powszechne na europejskich drogach.