Historia sportowych odmian Toyoty Corolli

Produkowana od 1966 roku Toyota Corolla jest jednym z najpopularniejszych samochodów na świecie, co 40 sekund sprzedaje się kolejny egzemplarz. Można ją spotkać na drogach pod niemal każdą szerokością geograficzną. Od lat 70. utrzymuje się w czołówce najchętniej kupowanych aut na świecie. W 1997 roku sięgnęła po tytuł najlepiej sprzedającego się samochodu w historii.

Corolla I generacji z lat 60. miała pod maską zaledwie 60-konny silnik. Była samochodem trwałym i - jak na tamte czasy - na wskroś nowoczesnym. Podwozie nie miało punktów smarowania. Nadwozie zabezpieczano antykorozyjnie w procesie elektroforezy, a pierwszą warstwę lakieru nakładano elektrostatycznie. Pracę fabryki - pierwszy raz w historii - kontrolował komputer. Dowodem na solidność tej konstrukcji może być jeżdżąca do dziś Corolla z 1966 roku, należąca do 72-letniego mieszkańca okolic Tokio, Shougo Asady. Ten 48-letni samochód ma przebieg prawie 600 000 km i jest w stu procentach sprawny. Jego silnik nie wymagał żadnych napraw na dystansie 400 000 km. To historia auta, które w pierwszych latach eksploatacji jeździło głównie po szutrowych drogach rozwijającej się przemysłowo Japonii.

Corolla doczekała się aż 11 generacji i jest jednym z samochodów, które zmotoryzowały świat. Kompaktowe Toyoty to jednak nie tylko powszechnie znane, rodzinne sedany, liftbacki i kombi, ale też zadziorne wersje sportowe - w tym najsłynniejsza AE86, od której zaczęła się driftingowa gorączka wśród japońskiej młodzieży.

Corolla TE27 (1972-1974)

To właśnie od niej zaczyna się wielka przygoda Corolli ze sportem. Pod maską lekkiego, ważącego zaledwie 855 kg nadwozia coupe ówczesnej Corolli TE27 zamontowano 115-konny silnik DOHC z Celiki. Ta wersja trafiła do salonów w marcu 1972 roku. Szybko zwróciła na siebie uwagę jako maszyna do wygrywania rajdów. W listopadzie 1973 roku Walter Boyce wygrał Corollą TE20 amerykański rajd Press on Regardless. Było to pierwsze zwycięstwo Corolli w Rajdowych Mistrzostwach Świata.

Początkowo moc silnika podniesiono do 150 KM. Wkrótce powstała wyczynowa wersja z silnikiem 1.6 o mocy 180 KM, zaopatrzona w dwa dwugardzielowe gaźniki Mikuni. Dla porównania, ówczesne rajdówki miały pod maską co najmniej 2-litrowe jednostki o mocach ok. 250, a nawet 280 KM. W rajdowej wersji przekonstruowano tylne zawieszenie i dodano wentylowane, tarczowe hamulce. Mała Corolla wygrywała z konkurentami niewielką masą. Za kierownicą Corolli TE27 siadały takie sławy, jak Ove Andersson, Bjorn Waldegard czy Hannu Mikkola, który zwyciężył nią w sierpniu 1975 roku Rajd 1000 Jezior w Finlandii. Był to pierwszy mistrzowski tytuł, wywalczony w Europie przez japońską markę. Wyczynowa Corolla pokazała się potem z najlepszej strony w rajdach rozgrywanych w Nigerii, Kanadzie, Nowej Zelandii, USA, Portugalii, Danii, Grecji, Finlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, RPA, Paragwaju, Indonezji, RFN, Gwatemali, Kenii, Belgii i Malezji.

Corolla AE86 "Hachi-Roku" (1983-1987)

To najsłynniejsza, kultowa odmiana. Uwieczniono ją nawet w japońskiej mandze, a następnie w serialu anime, "Initial D". To historia młodego chłopaka, który przeżywa swoje przygody za kierownicą tylnonapędowego modelu AE86. Jego brawurowa jazda po górskich drogach uczyniła z AE86 gwiazdę, która zainspirowała młodych ludzi do driftu. Serialowy samochód z kreskówki był polakierowany w charakterystyczny, czarno-biały wzór, często odtwarzany przez tunerów.

Model AE86 z lat 80. znany jest także jako Corolla GT Coupe, Sprinter Trueno lub Corolla Trueno. Tu warto wyjaśnić, co oznacza ten termin. "Trueno" nazywano wersję z charakterystycznymi, chowanymi w masce reflektorami. Natomiast sportowe Corolle z klasycznymi światłami określano przydomkiem "Levin". Młodzi Japończycy, którzy za kierownicą AE86 odkrywali radość driftu, nazywali ją po prostu Hachi-Roku (jap. "86"). Stała się ulubionym modelem amatorów sportowej jazdy.

Była to ostatnia Corolla z tylnym napędem. Swoją popularność zawdzięcza temu, że była szybka i tania w eksploatacji. Wersje przeznaczone na rynek japoński i europejski miały pod maską czterocylindrowe silniki 4A-GEU z dwoma wałkami rozrządu w głowicy, o pojemności 1.6 l, mocy 130 KM i maksymalnym momencie 150 Nm. Wersja SR5, produkowana w latach 1984-1987 na rynek amerykański miała zaledwie 87-konny silnik z jednym wałkiem rozrządu w głowicy i hamulcami bębnowymi na tylnej osi. Moc obniżono, by spełnić amerykańską normę emisji spalin. W 1985 roku wprowadzono do sprzedaży 16-zaworową, 112-konną wersję GT-S z mechanizmem różnicowym o zwiększonym tarciu i hamulcami tarczowymi przy wszystkich kołach. Mocniejszy model dostępny był jedynie z 5-stopniową przekładnią. W słabszej wersji można było wybrać także 4-stopniowy automat.

Corolla WRC (1997-1999)

Pierwsza połowa lat 90. na rajdowych trasach należała do modelu Celica GT-Four. Pierwsza Celica z napędem na wszystkie koła dowiodła swych zalet jako świetny samochód wyczynowy, zdobywając tytuł mistrza kierowców w sezonie 1990 i 13 zwycięstw w rajdach WRC - w tym 12 w ramach Toyota Team Europe. Druga wersja wyczynowej Celiki - ST185, od drogowej premiery w 1992 roku na Rajdzie Monte Carlo do ostatniego startu w roku 1994, zdobyła 3 mistrzostwa kierowców, 2 mistrzostwa producentów i 15 zwycięstw w WRC. To czyni ją samochodem mającym na koncie najwięcej sukcesów ze wszystkich modeli w rajdowej historii Toyoty.

W połowie lat 90. starty w rajdach zaczęto traktować nie tylko jako promocję sportowego oblicza marki, ale również prezentację możliwości masowo produkowanego modelu. Dlatego samochodem, który miał reprezentować Toyotę w rajdach w latach 1998-2000 została Corolla VIII generacji (E110). Auto zadebiutowało w Finlandii w 1997 roku na Rajdzie Mantta Rally, poprzedzającym Rajd Tysiąca Jezior. W 1998 roku Carlos Sainz zwyciężył za kierownicą Corolli WRC w Rajdzie Monte Carlo, zajął też miejsca na podium w siedmiu innych imprezach, a Didier Auriol wygrał nią Rajd Katalonii. Przez cały sezon Carlos Sainz walczył o mistrzowski tytuł z Tommim Mäkinenem w Mitsubishi. Awaria silnika Corolli pod koniec ostatniego odcinka specjalnego ostatniej rundy sezonu pozbawiła Sainza i Toyotę szans na zwycięstwo.

Rok 1999 i swój drugi sezon Corolla WRC rozpoczęła z nowym silnikiem z Lexusa i odchudzonym nadwoziem. Przez cały ten rok zwyciężyła tylko w jednym rajdzie. Wysokie miejsca w czołówce pozostałych imprez dały jednak Toyocie mistrzostwo producentów. Koncern wycofał się po tym z WRC - o rok wcześniej, niż planowano - i przeniósł do Formuły 1. Dekadę później prezydent Akio Toyoda stwierdził, że nieobecność Toyoty w rajdach trwała już zbyt długo i przedstawił projekt powrotu do WRC. Dziś znamy jego efekty w postaci pierwszych startów Toyoty Yaris WRC w sezonie 2017.

Toyota Corolla WRC to już legenda. Wiele elementów konstrukcji przejęto z wcześniejszego modelu Celica GT4. Wyczynowa Corolla była w latach 90. jednym z najdoskonalszych i najpopularniejszych samochodów WRC. Kierowcy z fabrycznego teamu, Didier Auriol i Carlos Sainz, stawali na podium aż trzydzieści razy. Samochód o masie zaledwie 1230 kg miał napęd na wszystkie koła, rozpędzał się do setki w zaledwie 3,5 s i osiągał prędkość ok. 220 km/h. Pod maską miał 4-cylindrowy, 2-litrowy, turbodoładowany silnik o mocy 300 KM i 510 Nm maksymalnego momentu obrotowego. Sprzężono go z 6-biegową skrzynią sekwencyjną.

Mocnymi stronami auta było dobre trzymanie się drogi, łatwość i szybkość zmiany ustawień oraz obsługi przez mechaników. Choć Corolla WRC była wolniejsza od konkurentów - Subaru Imprezy WRC i Mitsubishi Lancera Evolution - uzyskiwała wyższą od nich średnią prędkość na odcinkach specjalnych. Niezależnie od warunków i rodzaju nawierzchni.

Corolla E11 G6 / G6R (1997-1999)

Zaprezentowana w 1997 kolejna, przednionapędowa generacja Corolli zasłynęła uniwersalnością zastosowań oraz trwałością i bezawaryjnością. Podobnie jak w przypadku wcześniejszych generacji, z którymi dość mocno była spokrewniona technicznie. Pojawiły się odmiany Linea Terra i Luna oraz G6. Ta ostatnia, inspirowana motorsportem i WRC, wyróżniała się 6-biegową skrzynią, zamontowanymi na tylnej osi tarczowymi hamulcami i sportowymi elementami wnętrza. Na wyobraźnię kierowców najbardziej działała wówczas - wyprodukowana w krótkiej, limitowanej serii - wersja G6R z aluminiową maską, sportowym zawieszeniem i ospojlerowaniem.

Pod maską znalazł się benzynowy silnik 1.6 o mocy 110 KM. Jednak prawdziwym wilkiem w owczej skórze była odmiana przeznaczona na rynek japoński, ze słynnym 20-zaworowym silnikiem 4A-GLEU o mocy aż 165 KM. Corolla G6 doczekała się też wersji specjalnych "Toyota Team Europe" i "Carlos Sainz". W roku 2000 Corolla E11 przeszła facelifting. Zmieniono wygląd przedniego pasa, rezygnując z charakterystycznych, zaokrąglonych reflektorów na rzecz lamp zespolonych. Z oferty wycofano wówczas wersję G6R, pozostawiono jednak odmianę G6.

Corolla E12 T-Sport Compressor (2005-2007)

W 2004 roku na rynek weszła, zaprojektowana całkowicie od nowa i po raz pierwszy w europejskim biurze Toyoty w Nicei, Corolla E12. W gamie pojawiła się także, najmocniejsza w historii cywilnych Corolli, wersja T-Sport Compressor. Samochód przygotowany przez firmowy dział tuningu, Toyota Motorsport GmbH, miał benzynowy silnik 1.8 2ZZ-GE z mechaniczną sprężarką, która zwiększyła moc ze 192 do 225 KM, a moment obrotowy ze 180 do 230 Nm.

Zawieszenie, podobnie jak w wolnossącej odmianie Corolli T-Sport, obniżono o 20 mm. Corolla 1.8 Compressor wyróżniała się 17-calowymi felgami z oponami w rozmiarze 215/45, a także tylnym spojlerem dachowym i układem wydechowym z dwiema końcówkami, przeprojektowanymi zderzakami, nakładkami progowymi i grillem o strukturze plastra miodu. Kompaktowa Toyota w tej najmocniejszej wersji rozpędzała się do 235 km/h, osiągając pierwszą setkę w 6,8 s. Z 50-litrowego zbiornika szybko znikało paliwo. Zwłaszcza że średnie spalanie w mieście wynosiło ponad 11,5 l/100 km.

GT 86 (od 2012) - dziedziczka Hachi-Roku

Z legendy modelu AE86 garściami czerpie współczesna, produkowana od 2012 roku Toyota GT86. Podobnie jak słynna Hachi-Roku, ma tylny napęd, świetnie się prowadzi i jest szybka, pomimo że pod maską zamontowano umiarkowanie mocny silnik. Zwarta i sztywna konstrukcja z wielowahaczowym zawieszeniem z tyłu idealnie nadaje się do wyczynowej jazdy. Jest łatwa do opanowania, przewidywalna i przyjazna kierowcy.

Pod maską produkowanej obecnie wersji jest 2-litrowy, wysokoobrotowy, wolnossący silnik typu bokser z bezpośrednim wtryskiem paliwa, który pozwolił dodatkowo obniżyć środek ciężkości pojazdu. Ma moc 200 KM (przy 7000 obr./min.) i 205 Nm maksymalnego momentu. Z 6-biegową skrzynią manualną przyspiesza do setki w 7,6 s. Od rynkowej premiery w 2012 roku znalazła już ponad 170 000 nabywców. W tym roku na rynku zadebiutowała odnowiona wersja GT86 z nowymi elementami stylistycznymi i wyposażeniem oraz zoptymalizowaną aerodynamiką. Nowością jest tryb jazdy sportowej Track, ograniczający działanie elektronicznych systemów stabilizacji toru jazdy i kontroli trakcji dla uzyskania najlepszych czasów na torze.