Romeo na cztery koła
Pierwszy napęd na cztery koła w historii Alfy Romeo wywodzi się z 1951 roku, kiedy zadebiutował AR51 - 1900, samochód terenowy wykorzystujący awangardową technologię, zaprojektowany do wykorzystania przez wojsko.
“Matta” (jak został nazwany przez użytkowników, którzy natychmiast dostrzegli jego dobre właściwości terenowe) jest prawdziwym kultowym pojazdem, nie tylko dla kolekcjonerów Alfy Romeo.
W 1983 roku zadebiutowała Alfa 33 4x4. Schemat zastosowany w tym aucie przewidywał włączanie napędu na tylne koła za pomocą dźwigni umieszczonej w kabinie. Centralny mechanizm różnicowy zapobiegał poślizgom pomiędzy obydwiema osiami.
W 1991 roku debiutuje natomiast sportowa odmiana Alfy 33 z napędem na cztery koła. Napęd tej wersji (“Permanent 4”) był bardziej skomplikowany niż poprzednio: zestaw czujników sterował działaniem sprzęgła wiskotycznego przenoszącego ruch na tylne koła (normalnie “wolne”) po stwierdzeniu znaczących różnice pomiędzy ilością obrotów kół obydwu osi.
W kolejnym roku zadebiutowała Alfa 155 Q4. Szczególną jego cechą było zastosowanie stałego napędu na cztery koła z trzema mechanizmami różnicowymi: przednim tradycyjnym, centralnym epicykloidalnym połączonym bezpośrednio z wałkiem pomocniczym skrzyni biegów i zintegrowanym sprzęgłem wiskotycznym Ferguson oraz tylnym typu Torsen.
W normalnych warunkach moment napędowy był rozdzielany przez mechanizm centralny z lekką preferencją dla tylnych kół, ale w razie nadmiernej utraty przyczepności jednej osi względem drugiej, włączane było sprzęgło Ferguson, przekazujące progresywnie (nawet aż do 100%) moment napędowy na koła o wyższej przyczepności.
Alfa Romeo skorzystała z wiedzy technologicznej zebranej przez lata, realizując wersję z napędem na cztery koła swojego flagowego modelu - 164. W grudniu 1993 roku pojawia się w sprzedaży 164 Q4, napędzana legendarnym juz silnikiem V6 o mocy 231 KM. Sercem układu było centralne sprzęgło wiskotyczne “Viscomatic”, opracowane przez Alfę Romeo we współpracy z firmą Steyr-Puch.
Układ Viscomatic był sterowany przez system elektroniczny komunikujący się w czasie rzeczywistym z centralką silnika i ABS. Układ mierzył i przetwarzał moment po momencie informacje dotyczące czterech różnych parametrów: całkowitego żądanego momentu silnika, prędkości, kąta kierownicy i różnicy obrotów między przednią, a tylną osią, dostosowując podział siły napędowej pomiędzy osie, zależnie od prędkości samochodu, promienia skrętu, obrotów silnika, kąta przepustnicy i ABS.
