Proste zasady pierwszeństwa, które sprawiają kierowcom problemy

Kodeks ruchu drogowego reguluje zasady ruchu na drogach publicznych oraz w strefie zamieszkania i strefie ruchu. To oznacza, że każda droga wewnętrzna (oznakowana), ale także wiele ulic osiedlowych, terenów hipermarketów oraz dojazdów do nich jest niemal wyłączonych z prawa. W związku z tym kierowca nie musi mieć przy sobie odpowiednich dokumentów, a nawet w ogóle posiadać prawa jazdy.

Wybrane zapisy

Na drogach niepublicznych położonych poza strefą zamieszkania i strefą ruchu przymus stosowania kodeksu ruchu drogowego jest ograniczony niemal do sytuacji konieczności "uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa".

Zastosowanie będą miały przepisy np. dotyczące pierwszeństwa przejazdu, prędkości bezpiecznej lub zakazujące wchodzenia bezpośrednio przed nadjeżdżający pojazd.

Zawiłe przepisy dotyczące dróg wewnętrznych powodują, że kierowcy mają wątpliwości związane z pierwszeń stwem przejazdu. Wiele dróg wewnętrznych nie jest oznakowanych, ponieważ przepisy tego nie wymagają. Dla kierowców jest to spory problem.

Pierwszeństwo zależne

Widząc pojazd poruszający się drogą z wlotem z prawej strony, należy go przepuścić, ponieważ na skrzyżowaniu równorzędnym ma pierwszeństwo. Jeśli jednak ulica po prawej będzie miała status drogi wewnętrznej, pojazd ten jest włączającym się do ruchu i to on musi przepuścić auto z lewej strony.

W wielu przypadkach trudno jest zorientować się, z jaką kategorią drogi ma do czynienia kierowca. Zresztą ten sam problem mają też policjanci, którzy są wzywani do kolizji w takich miejscach. Na miejscu nie są wstanie ustalić kategorii drogi, a więc rozstrzygnąć o winie i dopiero po sprawdzeniu statusu uliczki (np. w urzędzie gminy) wskazują, kto wymusił pierwszeństwo przejazdu.

PRZECIĘCIE DRÓG WEWNĘTRZNYCH

Na skrzyżowaniu, a dokładnie połączeniu dróg wewnętrznych, jeśli znaki nie rozstrzygają pierwszeństwa przejazdu, obowiązuje reguła "prawej strony", tak jak ma to miejsce na skrzyżowaniach równorzędnych.

WYJAZD Z DROGI WEWNĘTRZNEJ

Włączając się do ruchu, np. wyjeżdżając z drogi wewnętrznej, trzeba ustąpić pierwszeństwa pojazdom na drodze poprzecznej, bez względu na to, z której strony nadjeżdżają. Sytuacja komplikuje się, kiedy droga nie jest oznaczona jako droga wewnętrzna (bardzo często tak jest). Dla wielu kierowców jest to droga, na której należy stosować regułę prawej strony, więc aut z lewej strony (w rzeczywistości mających pierwszeństwo) nie trzeba przepuszczać - to doprowadza do kolizji.

WYJAZD Z MIEJSCA PARKINGOWEGO

Wyjeżdżając z miejsca parkingowego, należy taki manewr traktować jako włączanie się do ruchu - nieważne, z którego kierunku nadjeżdża inny pojazd, ma on pierwszeństwo. Uwaga! Przy wyjeżdżaniu tyłem dodatkowo może istnieć obowiązek zapewniania sobie pomocy.

WYJAZD ZE STACJI PALIW

Dojazd do obiektów przydrożnych, np. stacji paliw dość, często ma status drogi wewnętrznej. Wyjeżdżając z takiego obiektu, kierowca jest włączającym do ruchu, a więc musi ustąpić pierwszeństwa przejazdu pojazdom na drodze poprzecznej.

WYJAZD Z GARAŻU

Należy przyjąć, że kierowca wyjeżdżający z garażu na drogę osiedlową jest włączającym się do ruchu, a więc musi ustąpić pierwszeństwa autom na ulicy bez względu na to, z której strony nadjeżdżają.

COFANIE

Podczas cofania, również na drogach wewnętrznych, kierowca musi ustąpić pierwszeństwa pozostałym pojazdom. W razie trudności w osobistym upewnieniu się, czy podczas cofania za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, kierowca powinien zapewnić sobie pomoc innej osoby.

PIESZY W STREFIE ZAMIESZKANIA

W strefie zamieszkania piesi mogą korzystać z całej szerokości drogi i mają zawsze pierwszeństwo przed pojazdami. Mogą iść nawet środkiem drogi. Dopuszczalna prędkość pojazdu lub zespołu pojazdów wynosi tylko 20 km/h. Co więcej, w strefie zamieszkania nie stosuje się przejść dla pieszych.

PIESZY NA PARKINGU

Poruszając się po placu czy parkingu, który jest drogą wewnętrzną, gdzie brak wyodrębnienia jezdni i chodników czyli ruch odbywa się po jednej powierzchni - pieszy ma pierwszeństwo.

Tekst: Sebastian Sulowski, zdjęcia: Robert Magdziak