Opel Agila

Popularność niewielkich samochodów osobowych w Europie rośnie w zasadzie z roku na rok. Nie powinien dziwić zatem fakt, że każdy producent miał w swojej ofercie minimum jednego przedstawiciela tego segmentu. Dla marki Opel był to model Agila – niewielki samochód o ogromnych możliwościach i nienagannej trwałości oraz dość stonowanej stylistyce. 

Opel Agila został pokazany po raz pierwszy w 2000 roku na genewskiej wystawie samochodowej, na której to zwykle prezentowane są w ramach premiery zupełnie różne modele osobowe i dostawcze. Agila, jako przedstawiciel samochodów typu mikrovan, był dla Opla bardzo istotnym modelem łączącym duży komfort z dobrą jakością wykonania. Auto było także pierwszym samochodem wyprodukowanym przez markę wraz z japońskim Suzuki na podstawie modelu Wagon R+ drugiej generacji.

Samochód miał raczej prostą konstrukcję. W efekcie był nie tylko dobrze wyceniony, lecz także bardzo prosty w bieżącej w obsłudze. Niewielkie zaawansowanie techniczne sprawia, szczególnie teraz po upływie okresu gwarancji, że auto można naprawić w zasadzie wszędzie. Pomaga w tym duża liczba części oryginalnych oraz zamienników.

Opel Agila pojawił się na rynku w 2000 roku. Wtedy też nastąpiła jego premiera na genewskim Motor Show. Auto występowało w jednej wersji karoserii, jako 5-drzwiowy mikrovan, i charakteryzowało się typową dla tego segmentu budową. Samochód jest bowiem krótki – ma jedynie 354 cm długości, oraz wąski – 162 cm szerokości. Jednak z drugiej strony jest bardzo wysoki – ta wartość wynosi aż 167 cm. Agila jest zbudowana niczym „kostka”, gdyż w zasadzie wszystkie boczne panele oraz tył są pionowe. Specjalnie po to, aby wnętrze było zdecydowanie jak najbardziej pojemne. 

Ciekawostką względem tego modelu jest jego waga. Ta wynosiła jedynie około 900 kg, a to miało ogromny wpływ na niewielkie spalanie i niskie zużycie elementów układu zawieszenia.

W drugiej generacji samochód nieco spokorniał i z pojemnego mikrovana stał się przedstawicielem standardowego segmentu A. Był bowiem sporo niższy niż jego pierwowzór, gdyż miał 159 cm wysokości. To w zasadzie zdefiniowało jego karoserię na nowo. Z zewnątrz uwagę zwraca zupełnie nowa stylistyka. Znacznie nowocześniejsza, bardziej obła i mniej kanciasta. Pojawiły się też nowoczesne światła, kontynuujące stylistykę znaną doskonale z innych modeli marki Opel. 

Auto było w dalszym ciągu 5-drzwiowe, lecz w praktyce nie przypominało zbyt mocno swojego poprzednika. Produkcją tym razem zajęła się fabryka w węgierskim mieście Ostrzyhom. Dzięki wielu dostępnym kolorom nadwozia oraz nienagannej stylistyce model cieszył się naprawdę sporym zainteresowaniem wśród klientów i konkurował z Toyotą Aygo, Fiatem Pandą oraz Hyundaiem i10.

Inżynierom podczas projektowania Opla Agili przyświecała głównie wizja wyprodukowania samochodu komfortowego, pojemnego i zwinnego. W końcu auto było od początku skierowane raczej w stronę użytkowników miejskich. Tak też się stało. Pojazd osiągał dobre noty wśród klientów. 

Ze względu na bliską kooperację niemieckiej marki z Suzuki przez wielu był jednak uznawany za japońskiego Opla. Nie bez powodu – większość części pomiędzy Agilą a jej ówczesnymi konstrukcjami bliźniaczymi było w zasadzie identycznych i zamiennych. Na czele z jednostkami napędowymi, które Opel ochoczo zapożyczał od Suzuki. 

Ciężko to jednak uznać za wadę – japońskie jednostki napędowe nie bez powodu uchodzą za trwałe i wytrzymałe. I takie też były te montowane w Agili.

Opel Agila jest oceniany pozytywnie. Klienci zwracają uwagę na komfortowe wnętrze, pojemny bagażnik oraz dużo miejsca dla pasażerów przedniego i tylnego rzędu siedzeń. Za wadę natomiast wielu z nich uznaje przechylanie się nadwozia w trakcie dynamicznego pokonywania zakrętów. Do takiej jazdy jednak oczywiście nie zachęca ani silnik, ani tym bardziej zawieszenie.