Ford Mondeo Mk4 (2007-2014) – wymarzone auto rodzinne, ale nie bez wad

Ford Mondeo zadebiutował w 1992 r. jako następca Sierry i, podobnie jak ona, zdobył duże uznanie kierowców. Już w 1996 r. pojawiła się wersja Mk2, co powinno oznaczać drugą generację, ale była to nadal "jedynka", tylko z zupełnie przeprojektowanym przodem oraz tyłem (poza kombi, gdzie tył pozostał bez zmian).

Prawdziwa rewolucja nastąpiła w 2000 r. wraz z premierą generacji Mk3 i to nie tylko za sprawą zastosowania w niej języka stylistycznego New Edge, który debiutował w Focusie. Ford zakończył produkcję modelu Scorpio, wycofując się tym samym z klasy wyższej, a Mondeo miało częściowo uzupełnić lukę po nim. Dlatego znacząco urosło, osiągając nawet 4,8 m długości (w kombi).

Zaprezentowane w 2007 r. Mondeo Mk4 kontynuowało ten trend i urosło jeszcze bardziej. W efekcie otrzymaliśmy naprawdę duży i bardzo przestronny samochód z przepastnym bagażnikiem. Do tego świetnie się prezentujący i w momencie swojego debiutu, Mondeo Mk4 robiło niemałe wrażenie. Dość powiedzieć, że zostało nawet samochodem Bonda - w filmie "Casino Royale" jeździł nim Daniel Craig.

W drugiej połowie 2010 r. model przeszedł modernizację, która zamieniła go bardzo symbolicznie. Najłatwiej egzemplarze po face liftingu rozpoznać po diodowym pasku świateł do jazdy dziennej w zderzaku oraz częściowo LED-owych tylnych światłach. Co ciekawe projekt tylnej części nadwozia Mondeo Mk4 okazał się na tyle udany, że kolejna generacja pozostała łudząco do niego podobna.

Prezentowana generacja Mondeo, tak jak wszystkie inne, dostępna była z trzema rodzajami nadwozia:

• sedan - wymiary: 4844 x 1886 x 1500 mm; bagażnik 550 l
• liftback - wymiary: 4778 x 1886 x 1500 mm; bagażnik 540 l
• kombi - wymiary: 4830 x 1886 x 1512 mm; bagażnik 554 l

Najbardziej poszukiwana jest wersja kombi, jako najbardziej przestronna i praktyczna. Co ciekawe, największy z gamy jest sedan, który ma łagodnie opadającą linię dachu, podobnie jak liftback, a dodatkowe centymetry wykorzystano na odpowiednie ukształtowanie tylnej części nadwozia.

Deska rozdzielcza Mondeo Mk4 nadal może się podobać i jak na swoje czasy mogła być naprawdę nowoczesna, choć zależało to również od wybranej konfiguracji. Tańsze egzemplarze mają zwykłe zegary z niewielkim wyświetlaczem komputera pokładowego oraz klasyczne radio (opcjonalnie firmowane przez Sony) i prosty w obsłudze panel klimatyzacji automatycznej (bazowo oferowana była manualna).

Opcjonalnie dostępny był jednak system nawigacji z dużym ekranem, który przejmował (podobnie jak coraz częściej spotyka się we współczesnych samochodach) również rolę wyświetlacza klimatyzacji. Z kolei zestaw wskaźników można było wymienić na Convers+, czyli zegary z umieszczonym między nimi 5-calowym, kolorowym ekranem. W Mondeo Mk4 debiutował też system bezkluczykowy oraz systemy wsparcia kierowcy, jak tempomat adaptacyjny oraz system monitorowania martwego pola.

Gama jednostek napędowych w Mondeo Mk4 jest bardzo rozbudowana - od prostych, wolnossących silników, po nowoczesne EcoBoost i mocne diesle. Zacznijmy od jednostek benzynowych:

Ford Mondeo Mk4 - silniki benzynowe

• 1.6 Ti-VCT 110, 120, 125 KM
• 1.6 EcoBoost 160 KM
• 2.0 145 KM
• 2.0 EcoBoost 203, 240 KM
• 2.3 160 KM
• 2.5 T 220 KM

Bazowy silnik 1.6 Ti-VCT jest za słaby do Mondeo (przyspieszenie do 100 km/h w 12,7 s) i miewa problemy ze zmiennymi fazami rozrządu. Rozsądnym minimum jest wolnossące 2.0 (0-100 km/h w 9,9 s), które jest dość popularne na rynku, choć nie bezproblemowe (zdarza się podwyższone zużycie oleju oraz problemy z klapkami w kolektorze dolotowym). Silnik 2.3 dostępny był tylko ze skrzynią automatyczną i jest właściwie niespotykany na rynku wtórnym. Z kolei 2.5 T to bardzo poszukiwana wersja z 5-cylindrowym silnikiem Volvo (znanym też z Focusa ST), która jest trwała, dynamiczna (0-100 km/h w 7,5 s) i dobrze współpracuje z instalacją LPG.

Po modernizacji w gamie pojawiły się jednostki EcoBoost, które cieszą się raczej dobrą opinią. Dla wielu osób szczególnie kusząca może wydać się wersja 2-litrowa, opcjonalnie łączona z nowoczesną, dwusprzęgłową przekładnią PowerShift. To rzeczywiście atrakcyjne zestawienie, ale skrzynia ta jest niestety droga w naprawach. Same silniki borykają się czasami z wyciekami w układzie chłodzenia, problemami z turbosprężarkami oraz z pompami paliwa.

Ford Mondeo Mk4 - silniki wysokoprężne

• 1.6 TDCi 115 KM
• 1.8 TDCi 100, 125 KM
• 2.0 TDCi 115, 130, 140, 163 KM
• 2.2 TDCi 175, 200 KM

Wśród silników Diesla warto przede wszystkim zauważyć, że tylko 1.8 TDCi jest konstrukcją Forda. Ma przeciętne osiągi i kulturę pracy, ale nie znajdziemy w nim filtra cząstek stałych (za ma nietrwałe dwumasowe koło zamachowe). Pozostałe diesle to francuskie jednostki (z koncernu PSA). Bazowa jest trochę za mała i za słaba do tak dużego auta (przyspieszenie do 100 km/h w 11,9 s), a najbardziej poszukiwane są mocniejsze odmiany wersji 2-litrowej. To trwały silnik, choć mogą zdarzyć się problemy z filtrem DPF oraz turbosprężarką. Teoretycznie najciekawszy jest topowy diesel, który przyspiesza do 100 km/h w 8,1 s, a spala niewiele więcej od słabszych odmian (średnio fabrycznie 6 l/100 km). Jednak wersje 2.2 TDCi trudno spotkać i są droższe w naprawach.

Ogólnie jeśli chodzi o usterki Mondeo Mk4, to na tle większości rywali nie ma ich zbyt wiele. Problemu nie stanowi też korozja nadwozia, która trapiła wszystkie wcześniejsze generacje. Spotkać ją można za to na podwoziu, więc warto tam zerknąć przed zakupem i sprawdzić, w jakim stanie jest na przykład tłumik czy wahacze. Problemy może sprawiać także geometria zawieszenia oraz przekładnia kierownicza (pojawiają się luzy i stuki).

Na potrzeby tego materiału postanowiliśmy sprawdzić, jak jeździ po latach Ford Mondeo Mk4. Pożyczyliśmy więc na kilka dni egzemplarz z oferty AAA Auto w dość nieoczywistej konfiguracji. Był to liftback z 2010 r. (ale jeszcze sprzed modernizacji) i z silnikiem 1.8 TDCi. Czarny egzemplarz poruszał się na fabrycznych, 16-calowych felgach i swoją prezencją nie ukrywał, że ma już trochę lat na karku. Jeśli jednak poszukacie egzemplarza po modernizacji z LED-ami, ksenonowymi światłami głównymi oraz na większych felgach, wrażenia wizualne będą zauważalnie lepsze.

Nieźle prezentowało się za to wnętrze testowanego egzemplarza z dużą liczbą srebrnych (udających aluminiowe) elementów. Starsze egzemplarze Mondeo mogą mieć też wykończenie imitujące drewno, co nie zestarzało się najlepiej. Wszystkie materiały po 13 latach wyglądają niemal jak nowe, poza lekko śliską kierownicą oraz nierzucającym się w oczy wytarciem przedniej części gałki zmiany biegów. Niektórzy użytkownicy narzekają na trzaski z deski rozdzielczej, ale w naszym egzemplarzu pojawiały się tylko, gdy silnik wpadał w wibracje na niskich obrotach (o tym za chwilę). Po modernizacji poprawiono jakość i spasowanie materiałów.

Pomimo nie najlepszej opinii, dość dobre wrażenie zrobił na nas silnik 1.8 TDCi. Nie pracuje przesadnie głośno, a testowana przez nas 125-konna odmiana ma 320 Nm maksymalnego momentu obrotowego, a więc tyle co mocniejsze 2.0 TDCi. Przyspieszenie do 100 km/h w 10,5 s nie imponuje, ale auto chętnie się rozpędza, dając przyjemne uczucie przypływu niutonometrów. Na co dzień nie trzeba niczego więcej, szczególnie że spalanie w ruchu miejskim wyniosło 7,5 l/100 km. Niestety gdy chcemy pojechać szybciej, zauważymy wyraźną dziurę turbinową przed 1800 obr./min i szybkie słabnięcie przy wyższych obrotach. Trzeba więc trzymać się wąskiego zakresu, kiedy silnik rozwija maksymalny moment obrotowy.

Na szczęście 6-biegowa skrzynia manualna pracuje gładko i przyjemnie, więc częste (nieuniknione) sięganie do niej, nie jest problemem. "Gładko" to także dobre określenie na pracę zawieszenia, które bardzo dobrze radzi sobie z wybieraniem nierówności. Auto zachowuje się przy tym bardzo pewnie na drodze i choć nastawom zawieszenia daleko do sportowych, jazda po zakrętach należy do przyjemności. Mondeo Mk4 kontynuuje tradycję świetnie prowadzących się Fordów, którą, zdaniem wielu, kolejna generacja trochę zarzuciła.

- Trzecia generacja Forda Mondeo zawsze wyróżniała się atrakcyjnym stosunek ceny do wartości użytkowej. Obecnie najtańsze używane egzemplarze należą już do bardzo przystępnych cenowo samochodów używanych, których ceny zaczynają się od około 8000 zł - mówi Paweł Molasy z AAA Auto. - W komisach samochodowych Mondeo rywalizuje najczęściej z drugą generacją Skody Octavii, w porównaniu z którą przez wielu uważany jest za korzystniejszy zakup. Szczególnie w wersji kombi jest praktycznym samochodem, a biorąc pod uwagę rozsądne koszty użytkowania, trudno znaleźć rywala wśród używanych samochodów w porównywalnej cenie. Jednak podobnie jak w przypadku Octavii, obecnie nie łatwo kupić dobry egzemplarz na rynku. 

- Zdecydowana większość używanych Fordów Mondeo pochodzi z importu, często mając przeszłość jako samochód służbowy, który po pierwszych czterech latach eksploatacji miał przejechanych 200 tys. km. Dlatego podejmowanie decyzji o zakupie wyłącznie na podstawie wskazań licznika, to zapowiedź kłopotów. Ważne jest, aby zachować zimną krew i obiektywnie ocenić stan techniczny, najlepiej w towarzystwie mechanika. Dobrze utrzymany Mondeo może jeszcze przejechać dużo kilometrów i nadal będzie oferował ponadprzeciętną jazdę - wyjaśnia Paweł Molasy z AAA Auto.

Najstarsze egzemplarze Forda Mondeo Mk4 mają już 16 lat, więc stanowić mogą dobry wybór dla osób szukających bardzo przestronnego i w miarę bezproblemowego samochodu, za nieduże pieniądze. Z drugiej strony spektrum mamy egzemplarze z końca produkcji, które nadal prezentują się całkiem atrakcyjnie, mogą mieć bogate wyposażenie (nawet według dzisiejszych standardów) i być napędzane mocnymi silnikami.

Mondeo Mk4 pozostaje zatem bardzo ciekawą propozycją na rynku i dla wielu najlepszą generacją w historii modelu. W nowszej Ford nie skupiał się już tak bardzo na prowadzeniu, a wszystkie wersje mają mniejsze bagażniki (choć auto nieznacznie urosło).