Strefa zamieszkania, strefa ruchu. Różnic jest sporo, a mandaty wysokie
Choć mogą się wydawać podobne, to jednak obie strefy rządzą się swoimi prawami. Warto znać różnice, żeby nie narazić innych na niebezpieczeństwo, a siebie na mandat.
Zarówno strefa ruchu, jak i strefa zamieszkania to obszary, których celem jest poprawa bezpieczeństwa i komfortu życia mieszkańców. Mimo podobnej nazwy i niektórych wspólnych cech, różnią się one istotnymi zasadami funkcjonowania.
Strefa ruchu obejmuje drogi niepubliczne, czyli te należące do prywatnych właścicieli lub zarządców. Może to być np. osiedle mieszkaniowe, teren wokół centrum handlowego, czy zamknięte dla ruchu ogólnego uliczki w zabytkowej części miasta.
Strefa zamieszkania z kolei wyznaczana jest na drogach publicznych, czyli takich, po których może poruszać się każdy. Znajdziemy ją w dzielnicach mieszkalnych, na osiedlach, a nawet na niektórych ulicach w centrach miast.
Według zapisów w ustawie Prawo o ruchu drogowym strefa zamieszkania to "obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi."
W strefie zamieszkania, oznaczonej znakiem D-40 (charakterystyczną niebieską tablicą z symbolem poruszającego się pieszego, dziecka z piłką, domu i auta), najważniejsi są piesi. To oni mają pierwszeństwo przed pojazdem i mogą poruszać się całą szerokością jezdni. Pojazdy w strefie zamieszkania mogą rozpędzić się maksymalnie do 20 km/h, a parkowanie dozwolone jest tylko w wyznaczonych miejscach - nie można więc stawać byle gdzie, nawet jeśli jest na to miejsce. Mandat za parkowanie poza wyznaczonym obszarem to 100 zł (i dwa punkty), z kolei nieustąpienie pierwszeństwa pieszemu odchudzi nasz portfel o 1,5 tys. zł (a konto punktowe wzbogaci o 10). W przypadku recydywy zapłacimy aż 3 tys. zł. Koniec strefy zamieszkania oznaczony jest znakiem D-41 - "koniec strefy zamieszkania". Warto też pamiętać, że wyjeżdżając ze strefy zamieszkania należy ustąpić pierwszeństwa innym pojazdom.
Według ustawy Prawo o ruchu drogowym strefa ruchu to "obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi". W strefie ruchu obowiązują standardowe przepisy ruchu drogowego. Oznacza to, że piesi i kierowcy muszą stosować się do wszystkich zasad Kodeksu Drogowego, w tym znaków drogowych, sygnalizacji świetlnej i zasad pierwszeństwa przejazdu - np. zasady prawej ręki, jeśli innych zasad pierwszeństwa nie regulują znaki. O wjeździe do strefy ruchu informuje znak D-52, a o wyjeździe D-53. W strefie ruchu dozwolone jest parkowanie na chodniku, o ile nie ma tam znaku zakazującego. Strefy ruchu na prywatnych terenach wyznaczane są po to, by panowały na nich jasno określone zasady, zgodne z przepisami kodeksu drogowego.
Drogą wewnętrzną można nazwać ten obszar, który jest prywatnym terenem właściciela, ale nie chce on wyznaczać na nim strefy ruchu - zwykle jest oznaczony odpowiednią tabliczką "droga wewnętrzna". Oznacza to, że na danym terenie trzeba się stosować np. do znaków ustawionych przez właściciela terenu. Ogólnie rzecz biorąc droga wewnętrzna jest droga niepubliczną, na której nie obowiązują (choć mogą) zasady ruchu drogowego. Po drodze wewnętrznej można poruszać się autem bez prawa jazdy, z wyłączonymi światłami czy bez pasów. Wyjeżdżając z drogi wewnętrznej włączamy się do ruchu, a to oznacza, że musimy ustąpić pierwszeństwa innym pojazdom.
