Toyota Camry – historia ewolucji
Toyota Camry, średniej wielkości sedan z napędem na przednie koła, należy – obok Corolli i Priusa – do najlepiej rozpoznawalnych modeli japońskiej firmy na całym świecie. W Stanach Zjednoczonych jest od wielu lat najchętniej kupowanym samochodem osobowym. Przyjrzyjmy się, jak przebiegała ewolucja Camry na przestrzeni 35 lat od jej wejścia na rynek.
Nazwa Camry (wywodząca się od japońskiego słowa kanmuri, oznaczającego koronę) pojawiła się w styczniu 1980 roku wraz z wprowadzeniem przez Toyotę modelu Celica Camry, który miał być bardziej statecznym, czterodrzwiowym odpowiednikiem zadziornej Celiki. Co ciekawe, pod względem konstrukcyjnym sedan miał niewiele wspólnego z Celiką - zbudowano go w oparciu o przedłużoną płytę podłogową Toyoty Carina, wykorzystano też zasadnicze podzespoły z tego modelu. Samochód miał napęd na tylne koła i umieszczony z przodu czterocylindrowy silnik o pojemności skokowej 1.6, 1.8 lub 2.0 l.
Nowoczesna i oszczędna
Toyota Camry pojawiła się jako niezależny model o kodowym oznaczeniu V10 już w marcu 1982 roku, pomyślana jako konkurencja dla kompaktowej Hondy Accord. Po doświadczeniach kryzysów paliwowych lat siedemdziesiątych, auto wyposażono w nowocześniejsze i lżejsze, a zatem i bardziej energooszczędne rozwiązania, w szczególności - po raz pierwszy w historii Toyoty - napęd na przednie koła z poprzecznie umieszczonym silnikiem. Nadwozie w wersjach sedan i liftback opracowano z zastosowaniem badań w tunelu aerodynamicznym, co pozwoliło uzyskać niskie jak na owe czasy współczynniki oporu powietrza Cx, odpowiednio 0,38 i 0,36. Początkowo samochód był dostępny z czterocylindrowym, stukonnym silnikiem 1.8 i pięciobiegową przekładnią manualną. Wkrótce ofertę uzupełnił 120-konny silnik 2.0 z czterobiegowym automatem i turbodiesel 1.8 (później 2.0).
W roku 1986 do sprzedaży trafiła druga generacja Toyoty Camry, V20. Nadwozie zyskało bardziej opływowe kształty, współczynnik oporu aerodynamicznego zmniejszono do 0,34. Z myślą o rynkach eksportowych, oprócz sedana przygotowano również wersję kombi, rezygnując z liftbacka. Wszystkie silniki benzynowe zyskały wtrysk paliwa, a ich gamę wzbogaciły dwie jednostki V6 o pojemnościach skokowych 2.0 i 2.5 l. Camry drugiej generacji była także dostępna z napędem na cztery koła.
Awans do klasy średniej
Rok 1991 przyniósł trzecią generację modelu - XV10. Camry wyrosła z segmentu samochodów kompaktowych, awansując do klasy aut średniej wielkości, a jednocześnie stała się dla Toyoty drugim - obok Corolli - modelem globalnym. Gamę nadwozi, złożoną z sedana i kombi, wzbogaciło dwudrzwiowe coupé, mające konkurować z Hondą Accord. Wybór silników obejmował rzędową czwórkę o pojemności skokowej 2.2 l i mocy 132 KM oraz trzylitrową widlastą szóstkę o mocy 188 KM.
Toyota Camry czwartej generacji (XV20) trafiła na rynek jesienią 1994 roku. Wybór nadwozi o unowocześnionej stylistyce obejmował limuzynę i kombi, a od 1999 roku również coupé, nazwane Camry Solara lub po prostu Solara (od 2000 także w wersji ze składanym dachem). Gama silnikowa pozostała niezmieniona, jednak moc silników wzrosła - rzędowego do 135 KM, a widlastego do 194 KM.
Szybciej, lepiej, taniej
Piąta generacja Camry (XV30) została wprowadzona na rynek we wrześniu 2001 roku w postaci jeszcze większego sedana - zrezygnowano z opracowania wersji kombi ze względu na zmianę upodobań klientów, preferujących minivany i crossovery. Całkowicie przeprojektowany samochód zbudowano w oparciu o wspólną z Toyotą Highlander platformę K, co pozwoliło skrócić czas opracowania z trzech lat do 26 miesięcy i o 30 procent zmniejszyć jego koszt. Paleta jednostek napędowych składała się z czterocylindrowej jednostki o mocy 156 KM oraz dwóch silników V6 - 3.0 o mocy 193 KM oraz 3.3 o mocy 214 KM, dostępnego tylko w wersji SE.
Hybrydowa rewolucja
Bodaj największą rewolucją w dotychczasowej historii modelu była premiera Toyoty Camry szóstej generacji (XV40) w 2006 roku. Po raz pierwszy obok silników konwencjonalnych zaoferowano napęd hybrydowy. Ofertę napędów rozpoczynał sprawdzony silnik rzędowy 2.4 o mocy zwiększonej do 160 KM z pięciobiegową skrzynią manualną lub automatyczną, zaś 3,5-litrowy silnik V6 o mocy 272 KM sprzężono z nowym, sześciobiegowym automatem. Układ hybrydowy z czterocylindrowym silnikiem spalinowym o mocy 150 KM i silnikiem elektrycznym o mocy 30 kW rozwijał łączną moc 190 KM. Przy okazji faceliftingu w 2009 roku silnik 2.4 zastąpiono nowym, 2,5-litrowym, rzędowy silnikiem o mocy 171 KM (181 KM w wersji SE).
Produkowana w latach 2011-2017 siódma generacja Camry zbliżyła model do współczesnej stylistyki Toyoty. Zachowano paletę jednostek napędowych z poprzedniej generacji, jednak dzięki zastosowaniu elektrohydraulicznego układu wspomagania kierownicy dostępna moc wzrosła do 204 KM w przypadku hybrydy, 181 KM dla rzędowego silnika 2.5 oraz 272 KM dla V6. Z oferty zniknęły manualne skrzynie biegów - wersje z napędem konwencjonalnym wyposażono w sześciostopniową przekładnię automatyczną.
Zupełnie nowa Camry
Rok 2017 przyniósł debiut ósmej generacji Toyoty Camry, zbudowanej na nowej platformie TNGA (Toyota New Global Architecture), którą wykorzystuje również najnowszy Prius i Toyota C-HR. TNGA to z jednej strony mocniejsze, sztywniejsze, a jednocześnie lżejsze i bardziej funkcjonalne nadwozie, a z drugiej doskonalsze jednostki napędowe. Czterocylindrowy silnik rzędowy rozwija moc 205 KM (w wersji z poczwórnym wydechem - 211 KM). Nowy napęd hybrydowy z tym samym silnikiem czterocylindrowym ma łączną moc 211 KM, zaś 3,5-litrowy silnik V6 osiąga 305 KM. Silnikom konwencjonalnym towarzyszy sześciobiegowa przekładnia automatyczna, zaś bezstopniową przekładnię e-CVT układu hybrydowego wyposażono w możliwość symulowania sześciobiegowej sekwencyjnej skrzyni biegów. Camry jest pierwszym samochodem Toyoty, w którym wprowadzono system multimedialno-informacyjny Entune 3.0 oparty na Linuksie, zaś zaawansowany system bezpieczeństwa czynnego Toyota Safety Sense jest wyposażeniem standardowym.
