Drogi 2+1 miały rozlać się po całej Polsce. Nie wyszło

Drogi o przekroju 2+1 po raz pierwszy pojawiły się na szerszą skalę kilkadziesiąt lat temu w Szwecji, gdzie są wprowadzane różne pilotażowe programy mające poprawić bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Dziś można je spotkać w różnych miejscach Europy, np. Niemczech, Irlandii czy Holandii.

Droga 2+1 to w zasadzie droga o trzech pasach ruchu. Środkowy służy do bezpiecznego wyprzedzania najpierw dla jadących w jednym kierunku, a następnie dla poruszających się w przeciwną stronę. Zmiana następuje co kilka kilometrów.

Taki przekrój pozwala uspokoić ruch i umożliwia bezpieczne, bezstresowe wyprzedzanie. Do niekwestionowanych zalet można zaliczyć dużo niższe koszty budowy w porównaniu z klasycznym układem. Dlatego drogi w układzie 2+1 zrobiły krótką karierę w czasach, gdy szukano oszczędności na inwestycjach drogowych.

Jednak nie wszystkim taka koncepcja się spodobała. W wielu miejscach protestowano przed przebudową dróg pod taki standard. Mieszkańcy zwykle domagali się drogi z dwoma pasami w obu kierunkach.

Ostatecznie okazało się, że kwestie finansowe wcale nie są takie ważne. W dodatku stosowanie na szeroką skalę przekroju 2+1 nie miało uzasadnienia ze względu na szybko rosnący ruch na drogach.

Pierwsza taka droga w Polsce pojawiła się w 2010 roku, a pięć lat później GDDKiA zapowiedziała coraz więcej takich odcinków. W sumie zaplanowano, że droga 2+1 pojawi się na prawie 4 tys. km polskich dróg. Szybko okazało się jednak, że rewolucja nie nadeszła. Łącznie powstało około 150 km takich dróg.

Kierowcy mogą korzystać z takiego rodzaju dróg między innymi na następujących trasach:

***