Pamiętasz skodę 130 RS?
RS to skrót jednoznacznie kojarzący się ze sportem samochodowym. Od wielu lat wiele marek tak właśnie oznacza swoje usportowione lub sportowe modele. Również Skoda.
Lata sześćdziesiąte były dla Skody okresem wielkich sukcesów w rajdach zaliczanych do Mistrzostw Europy. Reprezentującą czeską markę, skodę 1000 MB, zastąpił po wielkim pożarze w fabryce w Mlada Boleslav w 1969 roku kolejny model, S100/110 (typ 722). Była to zmodernizowana wersja poprzednika, produkowana w latach 1969-1976.
W tym samym roku zakład w Kvasinach rozpoczął produkcję niezwykle atrakcyjnego coupe. Samochód charakteryzował nowoczesny design, szerokie drzwi z szybkami bez ramek i kubełkowe fotele z przodu Wyposażony w niewielki, 1,1-litrowy silnik, samochód rozwijał moc zaledwie 62 KM. To jednak wystarczyło, by lekki, ważący jedynie 835 kg pojazd osiągał prędkość 145 km/h, a do 100 km/h rozpędzał się w 18,5 s, co w tamtych czasach było dość imponujące!
Samochód szybko zyskał uznanie środowiska sportowego i chętnie był wykorzystywany przez kierowców rajdowych i wyścigowych. W 1972 roku skoda opracowała model 120 Rally, przeznaczony właśnie do sportów motorowych. Dwa lata później, na bazie tego coupe zbudowano dwa mocniejsze prototypy: 180 RS i 200 RS. Ponieważ nie miały one homologacji upoważniającej do startów w cyklu europejskich rajdów, nie brały w nich udziału.
Kolejny model 130 RS (typ 735), bazujący na modelu 110 R, miał silnik umieszczony za tylną osią, który napędzał tylne koła za pośrednictwem 4-biegowej przekładni - był to pojazd, który został dopuszczony do startów w rajdach. Jego czterocylindrowa jednostka OHV o pojemności 1289 cm3, zasilana przez dwa gaźniki Webera, w zależności od potrzeb miała stopień sprężania od 10,5 do 11,7:1 i moc maksymalną od 100 do 145 KM. Osiągi Škody 130 RS były następujące: prędkość maksymalna od 145 do 210 km/h; sprint od 0 do 100 km/h: 7,5-8,5 sekundy. Średnie zużycie paliwa: 15-25 l/100 km.
Takie osiągi możliwe były dzięki niewielkiej masie samochodu, która wynosiła ok. 750 kg. Skoda 130 RS miała 4255 mm długości, 1710 mm szerokości i od 1275 do 1340 mm wysokości, a rozstaw osi wynosił 2400 mm. Prześwit to aż 185 mm (120 mm w odmianie wyścigowej)- m.in. właśnie dzięki niemu 130 RS doskonale radziła sobie na trasach najtrudniejszych rajdów.
W 1976 roku, norweski duet: John Haugland i Arild Antonsen prowadzący R130-tkę, wygrał Rajd Barum, wliczany do Mistrzostw Europy. Rok później ten sam rajd, tym samym samochodem, wygrał czeski kierowca Valclav Blahna. Fabryczny zespół Skody tworzyły wówczas trzy załogi: Vaclav Blahna/Lubislav Hlavka, Milan Zapadlo/Jirzi Motal i Svatopluk Kvaizar/Jirzi Kotek. Ta ostatnia nie dojechała do mety, za to Blahna z Hlavką wygrali klasę A2 i zajęli 12. miejsce w klasyfikacji generalnej rajdu. Załoga Milan Zapadlo/Jirzi Motal wywalczyła 2. miejsce w klasie, 15. w "generalce" i wygrała jeden z oesów, wyprzedzając kilka lancii stratos, porsche 911 carrera i renault alpine A110.
Jeśli chodzi o sukcesy Skody 130 RS na "polskim podwórku", to samochód również tu dał się poznać kibicom z jak najlepszej strony. W 1977 roku czeskie załogi stawiły się na starcie 37. Rajdu Polski. Duet Blahna-Hlavka zajął 3. miejsce w "generalce", a dwie pozostałe skody uplasowały się na miejscach w pierwszej 10.
Rok później, Blahna/Hlavka zajęli 4. miejsce w "generalce", Kvaizar/Kotek 5., a Jirzi Sedivy/Jirzi Janecek 7. i dzięki temu wygrali klasyfikację zespołową Rajdu Polski.
W latach 1978-79 zespół Skody był jedynym teamem fabrycznym w Mistrzostwach Europy. Potem konkurentów przybyło, a mimo to w 1980 roku Skoda zdobyła tytuł wicemistrza, a rok później mistrza Europy na torach w kategorii zespołowej.
Decyzja Międzynarodowej Federacji Sportów Samochodowych FISA (obecnie FIA), o zlikwidowaniu klasy pojemnościowej do 1300 cm3 spowodowała, że RS 130 zakończył swą sportową karierę.
