Kiedy powstała pierwsza utwardzana droga na terenach Polski?
Kto wie, jak potoczyłyby się dzieje budowy dróg, gdyby nie podróż władcy z dynastii Habsburgów, z łaski bożej cesarza rzymskiego, króla Niemiec, Węgier, Czech, Dalmacji, Chorwacji, Slawonii, arcyksięcia Austrii, księcia Burgundii i Lotaryngii etc, który wybrał się w podroż po Galicji i Lodomerii.
5 sierpnia 1772 roku w Petersburgu podpisano traktaty dotyczące I rozbioru Rzeczypospolitej. Austrii przypadła południowa część Polski po rzekę Zbrucz, ze Lwowem ale bez Krakowa. W następnym roku w podróż po nowych włościach wyruszył cesarz Józef II Habsburg. Przemierzając Galicję i Lodomerię, podróżując Szlakiem Solnym (ciągnącym się z Wieliczki, Bochni na Morawy i Czechy), odczuł fatalną jakość i nieprzejezdność dróg na własnej skórze. Drogi przejezdne były zimą i suchym latem, a wiosną i jesienią można było przejechać jedynie konno lub pieszo. Groble nie przedstawiały dobrego stanu, nie było mostów a przez rzeki przeprawiano się promami lub po brodzie.
Władca mając wysokie aspiracje względem swojego imperium, zarządził by powiązać nowo pozyskaną prowincję z resztą monarchii w sposób przyjęty w Austrii tj. drogą bitą. Powołano dyrekcję zajmującą się projektowaniem i realizacją budowy dróg dobrej jakości. Pierwsze połączenie miało stanowić trasę pomiędzy Wiedniem a Lwowem. Na dyrektora projektu powołano wybitnego drogowca inż. Jana Grossa.
Strategicznie droga miała przebiegać przez okolice Krakowa, który nie znalazł się w obrębie zajętych ziem. Pomiary kartograficzne ukończono w 1780 roku i rozpoczęto budowę do której zobligowano przepisami miejscową ludność, również więźniów ze Szpilbergu i Wiśnicza. Zastosowano nowoczesne jak na ówczesne czasy metody budowy Grossa, polegające na usypywaniu czterech warstw tłucznia lub żwiru o łącznej grubości nieprzekraczającej pół metra.
Już w kwietniu roku następnego otwarto pierwszy odcinek z Białej przez Kęty, Andrychów, Wadowice, Gdów do Bochni. W kolejnych latach oddano drogę na Śląsku Cieszyńskim (przez Frydek, Cieszyn, Skoczów, Bielsko) oraz odcinek przez Brzesko, Tarnów, Ropczyce, Rzeszów, Przeworsk, Jarosław, Przemyśl, Gródek do Lwowa otwierając go w 1785 roku.
Kraków przyłączony do Imperium Habsburskiego po III rozbiorze Polski skomunikowano z Wiedniem poprzez odnogę z Izdebnika. Inżynierowie austriaccy, mając doświadczenie w budowie dróg alpejskich, pokusili się o zaprojektowanie i wykonanie skracającego podróż o dzień połączenia Krakowa z Wiedniem przez Przełęcz Kocierską, Żywiec i Słowację.
Przebieg traktu środkowogalicyjskiego nazywanego również Traktem Cesarskim (Kaiser-Chaussee, Wiener Postroute, Wiener Haupt Commercial Strasse), przyczynił się do rozwoju gospodarczego Galicji. Jest to najstarsza droga bita, jaka została wybudowana na terenach polskich. Istnieje do dzisiaj i od ponad 200 lat biegnie prawie tą samą trasą - częściowo jako droga krajowa nr 52, a częściowo jako wojewódzka nr 967.
Pierwotne znaczenie trasa utraciła po zbudowaniu linii kolejowej tzw. kolei galicyjskiej im. Karola Ludwika, co miało miejsce w 1861 roku.
