Najlepsze samochody do wożenia pizzy: auta za 5-8 tysięcy złotych

To prawda, że dziś wiele pizzerii korzysta z kurierów, którzy pizzę wożą skuterami, bo te zwykle są tańsze w zakupie, a z pewnością w eksploatacji - zużywają niewiele paliwa lub energii elektrycznej, w cenie 5-10 tysięcy złotych można już myśleć o zakupie nowego sprzętu. Jednak przez dobrych kilka miesięcy komfort jazdy nimi jest dyskusyjny. Dlatego małe, tanie auta są zdecydowanie bardziej uniwersalne, nawet jeśli nie parkuje się ich tak łatwo, a eksploatacja będzie zapewne nieco droższa z uwagi na zużycie paliwa czy serwis. Szukając auta do wożenia pizzy najlepiej celować w te z segmentu modeli mini i miejskich - ich przebiegi są przeważnie do zaakceptowania nawet w przypadku egzemplarzy kilkunastoletnich, konstrukcja jest stosunkowo prosta, a dostępność tanich części wysoka. Oto cztery propozycje modeli, które sprawdzą się jako auta do wożenia pizzy.

Czy jest lepsze auto do wożenia pizzy niż włoski mini hatchback? Wielu stwierdzi, że nie, co zresztą widać na ulicach, bo Fiat Panda II często jest widywany właśnie w takiej roli. Jego plusy to prosta konstrukcja, sprawdzone silniki, dobra widoczność z wnętrza i duża zwrotność. W imię wyższego komfortu warto rozglądnąć się za odmianami z silnikiem 1.2 (seryjnie oferowano w nich wspomaganie kierownicy) o mocy 60 lub 69 KM. To pancerna konstrukcja, która często występuje także z instalacją LPG - w przypadku takiej konfiguracji trzeba tylko kontrolować luzy zaworowe, unikać należy egzemplarzy z najtańszymi instalacjami. Fiat Panda 1.2 nie jest specjalnie awaryjny, psują się drobne rzeczy, takie jak mechanizm wycieraczek czy centralnego zamka. 

Zawieszenie jest niezbyt odporne, ale dobra wiadomość jest taka, że poszczególne jego elementy często kosztują 100-150 zł. Trzeba się jednak przygotować na to, że sprężyny, łączniki stabilizatora czy wahacze będzie trzeba wymieniać nawet co 30 tys. km. Silnik nie powinien przysparzać problemów, chyba, że mówimy o osprzęcie - nawala alternator (pęka jego obudowa po kontakcie z wodą), awaryjna jest pompa paliwa, czasem cewki zapłonowe. Rozrząd trzeba wymieniać co maksymalnie 120 tys. km, olej co 20 tysięcy. Jeśli silnik pracuje nierówno jest duża szansa, że wymienić trzeba świece zapłonowe (co 40 tys. km). Korozja występuje na progach czy pokrywie bagażnika, ale generalnie Fiat Panda II jest dobrze przed nią zabezpieczony.

Komfort jazdy Pandą jest wystarczający, kierowcy przeszkadzać może wysunięta deska rozdzielcza, na której umieszczoną dźwignię do zmiany biegów. To akurat wygodne rozwiązanie, bo sama wpada w rękę. Kabinę wykonano z odpornych na zużycie plastików, w dodatku solidnie, więc auto nie "grzechocze" na nierównościach. Bagażnik auta mieści nieco ponad 200 l, wystarczy, żeby przewieźć kilkanaście kartonów z pizzą.

5-8 tysięcy złotych wystarczy, żeby szukać egzemplarzy z silnikiem 1.2, choć w tym przedziale przeważają auta z jednostką 1.1 (rodem z Seicento). Przebiegi najczęściej nie przekraczają 200 tys. km, trafiają się auta, które zostały zakupione w Polsce.

Jeszcze mniejszym autem, które zostało stworzone do miasta jest jeden z trojaczków z Kolina, czyli Toyota Aygo (bliźniacze modele to Citroen C1 i Peugeot 107). Japoński samochód ma nadwozie o długości nieco ponad 3,4 m, bagażnik, który mieści zaledwie 139 l i spartańsko urządzone wnętrze, w którym znajdują się połacie gołej blachy. W przeciwieństwie do Pandy tutaj nie zawsze mamy do czynienia z autem pięciodrzwiowym (choć te stanowią większość). Toyota Aygo była dostępna w dwóch odmianach silnikowych, ale z uwagi na potrzeby nie warto interesować się jednostką 1.4 D-4D, czyli dieslem francuskiej produkcji, który nie był zbyt popularny, a w dodatku może przysporzyć kosztownych wydatków. 

Do wożenia pizzy wystarczy 1-litrowy silnik benzynowy, który ma 3 cylindry i łańcuchowy napęd rozrządu oraz przyzwoitą moc 68 KM - to konstrukcja Daihatsu, co ciekawe tak udana, że nadal można ją spotkać w nowej Aygo X (oczywiście po niezbędnych modyfikacjach). Nie należy do najcichszych, ale odwdzięcza się bardzo niskim zużyciem paliwa. W przypadku Aygo nie trzeba nawet myśleć o instalacji LPG, bo w mieście auto zużywa 5-6 l/100 km.

Co się psuje w Toyocie Aygo? Oszczędności w budowie auta oznaczają, że czasem do wnętrza może dostać się woda, ozdobne listwy i plastiki w kabinie są niskiej jakości, w dodatku nie zmontowano ich tak dobrze jak w przypadku Pandy. Korodują elementy zawieszenia czy układ wydechowy. Miejska eksploatacja na krótkich dystansach może oznaczać awarie rozrusznika, alternatora i sprzęgła - ten ostatni element czasem trzeba wymieniać co około 50 tys. km.

Szukając auta za maksymalnie 8 tysięcy złotych natkniemy się na egzemplarze wyłącznie z pierwszych dwóch lat produkcji. Najczęściej mają przebiegi rzędu 150-200 tys. km, zdarzają się lepiej wyposażone wersje (Sol) z klimatyzacją i elektrycznymi szybami.

Japoński maluch punktuje niską awaryjnością, dobrą dynamiką i precyzyjnym prowadzeniem. W cenie do 8 tysięcy złotych da się już znaleźć egzemplarze modelu, który był produkowany od 2005 roku z podstawowym, ale w zupełności wystarczającym silnikiem 1.3 o mocy 92 KM (raczej nie polecamy do niego instalacji LPG). Stylizacja auta okazała się ponadczasowa, dość powiedzieć, że jej ogólne założenia można znaleźć w aktualnym modelu, a nawet w tym, który dopiero zadebiutuje (niedawno pokazano jego prototyp). 

Wykończenie kabiny nie jest tak spartańskie jak w Toyocie Aygo, choć oczywiście dominują dość topornie wyglądające plastiki (nieźle zmontowane). Bagażnik auta mierzy 213 l pojemności. Fotele okazują się wygodne, także dzięki siedziskom o odpowiedniej długości. Auto nie jest niestety dobrze zabezpieczone przed korozją, więc podczas zakupu warto dokładnie sprawdzić nadwozie pod tym kątem. Awaryjna bywa skrzynia biegów, która lubi zgrzytać podczas pracy (łożyska), do tego dochodzi czasem konieczność przedwczesnej wymiany sprzęgła. Za to silnik i jego osprzęt dobrze znoszą próbę czasu, rozrząd w jednostce 1.3 napędzany jest łańcuchem. Awarie trapią czasem elektronikę, ale zwykle to drobne rzeczy takie jak niedziałający centralny zamek czy immobilizer.

Większość Swiftów z pierwszych lat produkcji kosztuje przeważnie bliżej 10 tysięcy złotych, ale są i egzemplarze w cenie bliżej 8 tysięcy. Najmocniejszą stroną modelu jest niezwykle bezproblemowy silnik, w trakcie jazdy testowej szczególną uwagę polecamy zwrócić na działanie mechanizmu skrzyni biegów. Jeśli auto nie jest skorodowane i płynnie jedzie to znak, że można się takim egzemplarzem zainteresować - w przeciwnym wypadku odradzamy zakup, bo np. wymiana skrzyni to koszt nawet 4000 zł.

Kolejnym kandydatem na auto do rozwożenia pizzy jest Opel Corsa C, czyli ten produkowany w latach 2000-2006. W jego przypadku wyeliminować trzeba egzemplarze z podstawowym silnikiem 1.0, w którym dochodzi do rozciągnięcia się łańcucha rozrządu. Najlepiej poszukać odmian 1.2 16V, ewentualnie 1.4, które są jednak mniej popularne. Ten pierwszy występował w wariantach 75- lub 80-konnych. W nim także sporadycznie dochodziło do problemów z rozrządem, który hałasował już po kilkudziesięciu tysiącach kilometrów, częściej kierowcy zmagali się jednak np. z wyciekami oleju czy psującym się przepływomierzem. Bardziej kłopotliwa niż silnik może okazać się skrzynia, w której dochodzi do problemów z wrzuceniem biegu. Na szczęście jeszcze w trakcie produkcji wyeliminowano ten problem, dlatego lepiej poszukać aut z ostatnich lat. 

Wnętrze Corsy jest urządzone raczej praktycznie niż efektownie. Bagażnik mieści przyzwoite 260 litrów, wiele egzemplarzy jest nieźle wyposażonych (klimatyzacja, elektryka szyb, centralny zamek). Zawieszenie auta okazuje się dość trwałe (przedwcześnie zużywają się tylne amortyzatory czy łączniki stabilizatorów), rdza nęka przeważnie układ wydechowy. Czasem szaleją kontrolki na tablicy przyrządów. Na plus - większość części na rynku można kupić w przystępnej cenie, naprawy nie są drogie.

Za nie więcej niż 8 tysięcy złotych da się kupić zadbany egzemplarz Opla Corsy C z ostatnich lat produkcji z silnikiem 1.2 - takie właśnie polecamy ze względu na poprawki, które wprowadzono w trakcie "życia" modelu. Większość aut zostało sprowadzonych z zagranicy, trzeba uważać na ewentualne egzemplarze powypadkowe i na oględziny wybrać się z miernikiem lakieru.