Mercedes klasy E coupe świętuje 50 lat

W styczniu 1968 roku zadebiutowały limuzyny typoszeregów 115 i 114 - pierwszych niezależnych serii klasy wyższej Mercedesa. W listopadzie dołączyła do nich odmiana coupé typoszeregu 114, dając początek tradycji współczesnej klasy E Coupé. Jeszcze w tym samym roku, w grudniu, pojawił się trzeci wariant nadwoziowy "/8" - przedłużona limuzyna. Później Mercedes-Benz wprowadził jeszcze podwozie przeznaczone do specjalistycznej zabudowy.

Eksperci byli pod wrażeniem dwudrzwiowej stoczternastki - z uwagi na jej wysokiej jakości wykończenie i wyposażenie wnętrza, w tym zastosowane okładziny oraz drewniane inkrustacje na desce rozdzielczej. Branżowy magazyn "auto motor und sport" pisał wówczas: "Coupé zapewnia również komfort, którego brakuje w limuzynie, a powiew luksusu jest tu dostępny w ramach przystępnie wycenionego pakietu".

Od strony technicznej coupé było blisko spokrewnione z limuzyną. Jego design - na tle wersji czterodrzwiowej - zdecydowanie bardziej odpowiadał jednak wyobrażeniom o sportowo-eleganckim samochodzie. Aby uzyskać dynamiczną sylwetkę, projektanci spłaszczyli przednie i tylne szyby, a linię dachu poprowadzili o 45 mm niżej. Ponadto zastosowano bezramkowe, w całości opuszczane boczne okna, pomiędzy którymi nie było słupka.

Do zakończenia produkcji w sierpniu 1976 r. Mercedes zbudował ponad 67 tysięcy coupé serii 114. Najczęściej wybieranym wariantem był 250 CE, który znalazł 21 787 nabywców. Topowa odmiana - 280 CE - trafiła w ręce 11 518 klientów. Około 60% wyprodukowanych egzemplarzy trafiło na eksport. Dziś dwudrzwiowe stoczternastki należą do najbardziej poszukiwanych klasyków w ofercie Mercedes-Benz Classic.

W 1968 r., wraz z wprowadzeniem dwudrzwiowej serii 114, Mercedes-Benz nie tylko zapoczątkował tradycję coupé klasy E, ale i zwiększył zróżnicowanie gamy swoich modeli. Po II wojnie światowej w seriach modelowych W 120 (180) oraz W 128 (220 SE) producent ze Stuttgartu zdecydował się wykorzystywać standardowe nadwozia. Pozwalało to na współdzielenie wielu identycznych, tłoczonych elementów, takich jak ramy przedniej szyby, przednie drzwi czy bagażnik - i stworzenie podstaw dla efektywnej produkcji. Możliwość unifikacji technik konstrukcji opływowego nadwozia w nie mniejszym stopniu odnosi się do serii modelowych 110 oraz 111/112, których nadwozia są ze sobą spokrewnione na odcinku od przedniej szyby aż do bagażnika.

W 1960 r. prof. Fritz Nallinger, szef rozwoju, zaproponował podział serii modelowych na dwie sekcje. Właśnie w ten sposób narodził się model "/8", zaprezentowany w 1968 r. jako osobna seria klasy wyższej. Warianty czterocylindrowe przyporządkowano serii modelowej 115, a sześciocylindrowe - w tym coupé - serii 114. Umowę na budowę dwudrzwiowego modelu na bazie limuzyny podpisano 11 grudnia 1964 r. Już 3 września 1965 r. Nallinger zaprezentował zarządowi dwa projekty coupé.

Fakt, że "stoczternastka" coupé, pokazana w listopadzie 1968 r., była pozycjonowana na szczycie gamy, nie pozostawiał wątpliwości co do doboru silników: z limuzyny wykorzystano tylko gaźnikową sześciocylindrową jednostkę topowej wersji 250 (130 KM). Wyłącznie dla coupé zarezerwowano odmianę silnika M 114 z elektronicznie sterowanym wtryskiem paliwa Bosch D-Jetronic (150 KM). Mocny wariant szybko zdobył uznanie. Magazyny "Motor-Rundschau" oraz "auto motor und sport" w ramach przeprowadzonych pomiarów ustaliły, że jego prędkość maksymalna wynosiła 198 km/h, a według szwajcarskiego periodyku "Automobil Revue" było to nawet 199 km/h. Oznacza to, że model otarł się o magiczną granicę 200 km/h, która pozostawała wówczas poza zasięgiem większości aut osobowych. Nie trzeba dodawać, że na miejsce premiery swojego coupé 50 lat temu Mercedes-Benz wybrał tor wyścigowy Hockenheimring. Począwszy od roku 1969, na rynku Ameryki Północnej oferowano Mercedesa 250 C z 2,8-litrowym silnikiem M 130 o mocy obniżonej do 130 KM. Od roku 1972, gdy producent wprowadził nowe odmiany 280 C (160 KM) oraz 280 CE (185 KM), jednostka ta była standardowo montowana w 250 C.

W 1973 roku Mercedes-Benz zaprezentował zmodernizowane coupé klasy wyższej. Oferta nadal obejmowała wersje silnikowe 250 C, 280 C oraz 280 CE. Przeprowadzono jednak szeroko zakrojone zmiany, niektóre zaczerpnięte ze sportowych modeli SL i SLC. Skupiono się między innymi na bezpieczeństwie - czego owocem było zastosowanie ruchomych, regulowanych od wewnątrz lusterek bocznych, odpychających brud osłon przy słupkach A oraz żebrowanych tylnych lamp, których wyprofilowanie również chroniło przed zabrudzeniami. W 1973 r. dwudrzwiowe "stoczternastki" standardowo otrzymały bezpieczną, czteroramienną kierownicę z klasy S, zagłówki foteli oraz automatyczne pasy bezpieczeństwa z przodu. Jednocześnie odświeżono ich design, który teraz nawiązywał do klasy S serii 116 wprowadzonej w 1972 r. i wyróżniał się m.in. niskim, szerokim wlotem powietrza do chłodnicy oraz przeprojektowanym przednim zderzakiem.