Volvo V50

Premiera Volvo V50 nastąpiła w chwili zaprezentowania wariantu S40 w generacji drugiej (2004-2012). Poza nadwoziem auto nie różniło się zbyt wiele w stosunku do pierwowzoru. Model kombi, głównie za sprawą większego bagażnika i jego pionowo opadającej linii zapewniał znacznie więcej miejsca we wnętrzu. Przestrzeń, nie dość, że większa niż w modelu S40, była także łatwiejsza w aranżacji. To wynik zastosowania płaskiej linii podłogi, dzięki której wkładanie do wnętrza najróżniejszych przedmiotów i ich układanie nie stanowiło problemu. 

V50, podobnie jak S40, jest oparte na płycie podłogowej Ford Motor Company o nazwie kodowej P1, która jest używana również do produkcji Forda Focusa i Mazdy 3. 

Pierwsza generacja Volvo V50 (2004-2012) była zarazem ostatnim wcieleniem modelu. Pojawiła się na rynku dokładnie rok po prezentacji Volvo S40 gen. II, czyli w 2004 roku. Samochód był bliźniakiem standardowej wersji S40, a różnił się od niej tyłem, w tym bagażnikiem typowym dla pojazdów typu kombi. Model cieszył się sporym zainteresowaniem. Konkurował bezpośrednio z innymi przedstawicielami tego segmentu, a przyciągał głównie dobrym wyposażeniem i rygorystycznym podejściem do kwestii bezpieczeństwa.

Volvo V50 w okresie trwania produkcji był samochodem popularnym. Na przestrzeni siedmiu lat powstało łącznie 520 000 egzemplarzy, sprzedawanych na całym świecie, łącznie z USA. Auto miało dwa oblicza. Z jednej strony mógł to być oszczędny i stonowany samochód, jak w wersji wyposażonej w silnik o mocy 100 KM i pojemności 1,6 l. Z drugiej – agresywny i dynamiczny. To zasługa jednostki pięciocylindrowej o pojemności 2,5 l i mocy 230 KM, dzięki której samochód miał osiągi typowe dla hot-hatchy.

Samochód był produkowany w kilku krajach, w tym w Belgii, Malezji oraz RPA. Za projekt jego nadwozia odpowiadał Fedde Talsma.