Fiat Brava

Karoseria Fiata Brava to kolejny projekt Chrisa Bangle’a – projektanta słynącego przede wszystkim ze współpracy z marką BMW, dla której stworzył wiele niezwykle interesujących nadwozi. 

Zaprojektował między innymi BMW Z1, serię 1, 3, 5 oraz 6 i 7, a także największe SUVy tej niemieckiej marki, w tym X3, X5 i X6. W koncernie Fiat pracował od 1985 roku i wtedy też stworzył Fiata Bravę – auto, którego główną klientelę stanowiły całe rodziny.

Na klientów czekało wiele zupełnie różnych jednostek napędowych, które zapewniał przy nadwoziu o masie 1015-1175 kg optymalne parametry jezdne.

Sam samochód nie należał niestety do zbyt bezpiecznych – otrzymał jedynie 2 na 5 możliwych gwiazdek w teście Euro NCAP, w którym to wiele konkurencyjnych produkcji osiągnęło znacznie lepszą notę. Dla przykładu po 4 gwiazdki otrzymały modele: Renault Mégane I (1995-2002), Opel Astra II (1998-2009), Ford Focus I (1999-2007).

Duży wpływ na popularność tego auta miał szeroki wybór wersji wyposażeniowych – SX, HSX oraz ELX. Każda z nich cechowała się czymś innym. W standardzie można było liczyć na wycieraczkę tylnej szyby i spryskiwacz, regulowanie wysokości kierownicy, jak i pełne wspomaganie. W wersjach opcjonalnych auto klienci mogli uzupełnić 6-głośnikowym systemem audio, światła przeciwmgłowe oraz podgrzewane i elektrycznie sterowane lusterka.

Fiat Brava to model oferowany wyłącznie w latach 1995–2001 i nie doczekał się bezpośredniego, lecz pośredniego następcy – był nim Fiat Stilo. Ten niestety nie kontynuował popularności Fiata Brava. 

Cechował się zbyt wysoką ceną jak na ówczesne standardy, przez co nie był w stanie konkurować z niemieckimi brandami motoryzacyjnymi. 

Poprzednikiem z kolei był wysłużony już Fiat Tipo (1988-1995). Z początku produkcji samochód był oferowany wyłącznie w nadwoziu 5-drzwiowego hatchbacka (oraz bliźniaczego 3-drzwiowego hatchbacka Fiat Bravo). Wraz z kolejnymi latami wybór jednak znacznie urósł – już w 1996 roku można było sięgnąć po sedana i kombi (kolejno Fiat Marea oraz Fiat Marea Weekend). Auto zostało poddane modernizacji w 1999 roku. Niewielki lifting nie zmienił zbyt wiele – zmodernizowano linię jednostek napędowych, nieco poszerzono wybór opcji dodatkowych i opcjonalnego wyposażenia. Zmieniono również nieco wnętrze, znacznej poprawie uległa jakość zastosowanych tworzyw.

Fiat Brava był pojazdem dobrze ocenianym wśród nabywców, na skutek czego już w kolejnym roku po jego premierze uzyskał tytuł samochodu roku 1996. To nobilitujący wyróżnik, szczególnie że w konkursie włoski model pokonał niemiecką, wielką trójcę, w tym Audi A4, jak i francuską konkurencję, w tym Peugeota 406. Sytuacja ta wpłynęła na dość dużą popularność.

Samochód nie miał prostego życia – segment C aut kompaktowych był wówczas mocno spopularyzowany, przez co w zasadzie każdy producent miał w swojej ofercie minimum jednego jego przedstawiciela. Auto z tego względu musiało nawiązać konkurencję z pojazdami doskonale rozpoznawalnymi na rynku. Volkswagen Golf, Toyota Corolla czy Opel Astra i Honda Civic – wszystkie te samochody miały już ugruntowaną rynkową pozycję ze względu na wiele lat ich aktywnej produkcji.

Fiata Brava nie można także uznać za auto stricte sportowe – nawet w najmocniejszej wersji pierwszą setkę osiąga dopiero po upływie 10,6 s od momentu startu. Zresztą nie w tym celu powstał. Jego głównym przeznaczeniem było zapewnienie komfortowych i wygodnych podróży w mieście i poza nim.

Auto miało standardowe wymiary jak na swoją klasę – długość, zależnie od wersji, wynosiła około 4190 mm, szerokość 1750 mm, a wysokość – 1420 mm. To wszystkie przy stosunkowo niedużej masie samochodu równej około 1015-1175 kg, dzięki której auto dość dobrze się prowadziło i zachowywało podczas jazdy po nierównościach.

Fiata Bravę trudno nie uznać za samochód będący dość dobrym wyborem w swojej klasie cenowej. Wynika to przede wszystkim z niskiej ceny na tle całej konkurencji, wystarczającego wyposażenia w większości aut używanych, jak i w zasadzie całkowitej odporności na zjawisko korozji. W rezultacie samochód dobrze sobie radzi na rynku wtórnym i może stanowić atrakcyjną cenowo alternatywę dla znanych, niemieckich konkurentów.