Opel Frontera

Opel Frontera pojawił się na rynku w 1991 roku, a jego cel i zarazem także podstawową myśl przewodnią dało się zauważyć już na pierwszy rzut oka. Samochód miał bardzo duży prześwit i niezwykle pojemną kabinę, a przy tym cechował się dość prostą konstrukcją, łatwą w naprawie i okresowej konserwacji. W efekcie spodobał się klientom ze względu na dobrą widoczność oraz pozytywne rezultaty jazdy w terenie.

Auto nie było zaprojektowane stricte przez koncern Opel. Powstało jako wynik działania marki IBC Vehicles przez GM (General Motors) oraz Isuzu. 

W efekcie samochód występował na wielu rynkach pod kilkoma zupełnie różnymi nazwami, jako Isuzu Wizard, Isuzu Frontera oraz Holden Frontera (na rynek australijski) i Vauxhall Frontera (na Wielką Brytanię).

Pierwszą generację Frontery Opel zaprezentował światu w 1991 roku. Wtedy też na dobre rozpoczęła się jego produkcja. Auto występowało w dwóch wersjach nadwozia – 3-drzwiowej oraz 4-drzwiowej, z wieloma różnymi jednostkami napędowymi benzynowymi oraz dieslami. Jak na ówczesną motoryzację, auto miało standardowy kształt – nieco kanciasty i kwadratowy. Lifting w 1997 roku obejmował głównie wnętrze, które poprzez zaokrąglenie kwadratowych kształtów zyskało nowocześniejszy charakter. Modernizacja nie obejmowała jednak karoserii. Ta pozostała w niezmienionym stanie aż do kolejnej generacji samochodu.

Druga generacja Opla Frontery (1998-2004) 

W drugiej generacji auto bardzo się zmieniło przede wszystkim z zewnątrz. Stało się opływowe, zaokrąglone i znacznie nowocześniejsze, w efekcie czego mogło z łatwością zawalczyć z innymi koncernami nie tylko właściwościami terenowymi, lecz także stylistyką. Samochód oferowano w dwóch wersjach nadwozia – 3-drzwiowej oraz 5-drzwiowej. Dodatkowo, podobnie jak u poprzednika, gama silników była dość spora. W 2001 roku doszło do modernizacji-liftingu, w ramach którego zmianie uległ cały front samochodu oraz kilka mniejszych detali nadwozia. Auto zostało zastąpione przez nowy model – Antara.

Opel Frontera był samochodem łączącym dwa, pozornie, odrębne światy. Terenówkę, która nadaje się idealnie do zawodowego off-roadu, jak i SUV-a, świetnego na dojazdy do pracy. 

Różnicę w charakterze widać z jednej strony po bardzo dużym prześwicie, a z drugiej – po potężnych, wygodnych fotelach i kabinie pełnej komfortowych dodatków. Z jednej strony mamy mechanizm różnicowy LSD oraz reduktor, który znacznie ułatwia jazdę w dużym terenie, a z drugiej – kierownicę pokrytą skórą oraz aluminiowe felgi. Marka Opel udowodniła w ten sposób, że jedno auto może tak naprawdę zachęcać do terenowej jazdy, lecz jednocześnie być komfortowe w codziennej eksploatacji.

Właściciele Opla Frontery doceniają przede wszystkim jego właściwości terenowe. Dzięki zastosowaniu reduktora oraz mechanizmu różnicowego i dołączanego napędu 4x4 (nawet do 100 km/h), można tym autem pokonać dość trudne i wymagające tereny. Jednak pojazd, mimo wysokiego zawieszenia i stylistyki ewidentnie nawiązującej do off-roadu, miał niewielką głębokość brodzenia oraz kąty zejścia i natarcia nieco poniżej rynkowej średniej.

Za wadę warto uznać postępującą korozję, szybko zużywający się układ kierowniczy, w tym awaryjną pompę wspomagania. Ogromną zaletą są jednak silniki – trwałe, mocne i przez wiele osób uznawane za niezniszczalne.