Wyroki w sprawie używania fotoradaru przez strażników miejskich

Chodzi o zarzuty wystawiania mandatów na inne osoby, niż rzeczywiście kierujące pojazdami. Śledztwo w tej sprawie zaczęło się od zawiadomienia Komendy Wojewódzkiej Policji w Białymstoku, po kontroli w Straży Miejskiej w ramach nadzoru nad jej działalnością.

Prokuratura ustaliła, że w latach 2006-2008 kilkanaście razy białostoccy strażnicy miejscy nie karali sprawców wykroczenia, mimo ich ustalenia, a poświadczali w dokumentacji, że były nimi inne osoby (przeważnie bliscy rzeczywistych sprawców).

Śledczy zakwalifikowali to m.in. jako poświadczenie nieprawdy, tworzenie fałszywych dowodów w postępowaniu o wykroczenia oraz działanie na szkodę interesu publicznego a także osób, które nie popełniły wykroczenia oraz w celu osiągnięcia korzyści osobistej przez sprawców wykroczeń (ci nie płacili bowiem mandatów i nie były im naliczane punkty karne).

Prokuratura chciała za to kar 1-2 lat więzienia w zawieszeniu i po 2 tys. zł grzywny. Sami oskarżeni, którzy od początku nie przyznawali się - uniewinnienia.

Ostatecznie sąd uznał, że w dziesięciu przypadkach (na osiemnaście ujętych w akcie oskarżenia) doszło do popełnienia przestępstwa i skazał za to w sumie osiem osób, na kary od czterech miesięcy do roku i dwóch miesięcy więzienia, wszystkim kary zawieszając na dwa lata. Trzech innych oskarżonych uniewinnił.

Sąd nieco zmodyfikował część zarzutów bo uznał, że nie w każdym przypadku chodziło o to, by osoba która rzeczywiście prowadziła samochód, uniknęła punktów karnych. Jak mówiła sędzia Ewa Dakowicz, najczęściej chodziło po prostu o szybkie załatwienie sprawy, sytuację korzystną zarówno dla właściciela samochodu, jak i strażnika, który chciał szybko rozliczyć mandat.

Odnosząc się do wystąpień końcowych obrońców, którzy argumentowali m.in., iż strażnicy nie mieli stosownego przygotowania (wykształcenia) do właściwego prowadzenia postępowania, sędzia Dakowicz mówiła, że do tego, aby wiedzieć, iż mandat należy wystawić rzeczywistemu sprawcy wykroczenia, "to można chyba nie mieć żadnego wykształcenia".

"Jest to oczywiste i zgodne ze zdrowym rozsądkiem (). Karzemy tego człowieka, który dopuścił się czynu. Przecież to nie samochód przekroczył prędkość, czyli nie właściciel powinien być karany, tylko jakiś człowiek, który jeździ samochodem za szybko i stwarza niebezpieczeństwo" - dodała.

Sędzia Dakowicz zwróciła też uwagę na postawę tych osób, które wzięły na siebie odpowiedzialność za przekroczenie prędkości i mandaty za te wykroczenia. Mówiła, że do tego, iż strażnicy trafili na ławę oskarżonych przyczyniło się to "jak traktuje się w naszym społeczeństwie kwestie mandatów karnych".

"Powszechne przekonanie jest takie, że to wszystko jedno, kto ten mandat przyjmie bo i tak trzeba zapłacić, co z tego kto zapłaci, przecież to i tak rodzina () Ale po to jest się sądem, strażą miejską, policją czy innym organem, żeby postawić temu barierę, nie pozwalać na takie zachowania, powiedzieć, że tak nie można" - mówiła sędzia.

Dodała, że tego oczekiwałaby po tej sprawie. Przyznała, że rozważała ewentualność umorzenia postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości choćby z tego powodu, że przypadki objęte zarzutami to "kropla w morzu" wśród kilkuset przebadanych przez śledczych postępowań.

"Ale, co do zasady, sąd chciałby, żeby było to zrozumiane jako ostrzeżenie dla innych instytucji i dla samej straży miejskiej (), że nie wolno przekraczać pewnych zasad. Już nie mówię o przepisach. Że nie karzemy za czyn kogoś, kto tego czynu nie popełnił" - dodała sędzia Dakowicz.

Wyrok nie jest prawomocny. Obrońcy skazanych zapowiedzieli apelację, prokuratura chce wcześniej zapoznać się z pisemnym uzasadnieniem wyroku.