Tico czyli Zielona Strzała

O swoim samochodzie opowiada Grażyna, lat 35, matka na urlopie wychowawczym.

Samochód tej marki zawsze był dla mnie kwintesencją motoryzacyjnej brzydoty. W epoce kształtów opływowych, po których wzrok prześlizguje się z przyjemną lekkością, to kwadratowe, toporne auto jest jak z epoki dużych fiatów i trabantów, przy czym jest bardziej kanciaste niż one wszystkie razem wzięte. Mocno wysunięty przód nijak się ma do tyłu, który wygląda jak obcięty nagle a niespodziewanie maczetą. Patrząc na nie za każdym razem odczuwałam masochistyczną przyjemność z katowania poczucia estetyki. Nie mogłam się nadziwić, że ktoś był w stanie wymyślić tak paskudny samochód.

I oto pewnego majowego dnia 2006 r. stałam się właścicielką modelu, na który przez całe lata rzucałam spojrzenia pełne pogardy. Fakt, że jest to prezent od męża, niezwykle go uszlachetnił, a przez te cztery lata, które razem przeżyliśmy, zapałałam do niego głębokim, mocnym uczuciem (mam na myśli samochód, do męża pałam głębokim uczuciem od lat dziesięciu).

Tico, które nazywam Zieloną Strzałą, a mąż Skrzynką na Jabłka (ja w nim pędzę przez świat, a mąż zatyka sobie uszy kolanami), ma wiele zalet: dobrze jeździ się nim po mieście, łatwo je zaparkować, sprawnie rusza na światłach. Nie mam pojęcia, ile pali, bo tankuję, a potem jeżdżę, aż wyjeżdżę zawartość zbiornika i znowu tankuję. Podobno niedużo, a na dodatek poprzedni właściciel przerobił je na gaz, więc jest jeszcze taniej. Nie wiem, w jakim czasie rozpędza się do setki, ale na autostradzie jechałam nim nawet 120 km/h i nawet bardzo nie trzęsło.

Awaryjność? Jak w przypadku rocznika 1999 tej klasy. Przy ostatniej wiosennej naprawie (bak przeciekał, a poprzednio ręczny się zacinał) mechanik powiedział, że on by już dawno je sprzedał, więc obraziłyśmy się na niego obie ze Strzałą: ona się nie psuje, ja do niego nie przyjeżdżam.

Woziłam w tico dwoje dzieci i małą spacerówkę w bagażniku, a moi znajomi jedno dziecko i wózek-gondolę, więc nie należy dawać wiary pogłoskom, jakoby nie było to auto pakowne. Wszystko zależy od tego, jak bardzo zdesperowany jest pakowacz.

Miałam też inny przypadek, świadczący o czymś zgoła przeciwnym. Na początku mojej kariery kierowcy dość nieudolnie cofałam na parkingu pod blokiem i wjechałam w bok zaparkowanej z tyłu mazdy w pięknym morskim kolorze. Uderzyłam samym rogiem zderzaka, tico nawet nie drasnęłam, a bok mazdy wyglądał jak Morskie Oko. Zostawiłam za wycieraczką kartkę z moim numerem telefonu i spotkaliśmy się, żeby spisać protokół. Kiedy doszliśmy do punktu "marka samochodu sprawcy", właściciel mazdy złapał się za głowę.

- Tico???? Pani mi to zrobiła tico???? Myślałem, że jakiś dostawczy we mnie walnął!

Spuchłam z dumy. Tico potrafi!

Myślę o tym z niechęcią, ale chyba nadchodzi czas rozstania. Zielona Strzała się sypie. Oto któregoś dnia wchodzę w zakręt, a na siedzeniu pasażera, szczęśliwie pustym, miękko ląduje lusterko wsteczne. Przyjdzie pewnie ta chwila, kiedy trzeba będzie się rozstać, a na myśl o tym, że zostawię ją gdzieś tam samotną, zdaną za cudzą łaskę, nie daj Boże na części, to serce mi się ściska. Wiem, to tylko samochód, narzędzie, trochę blachy i jakieś tłoki w środku, ale to moje pierwsze auto, a wiadomo, jak to bywa z pierwszą miłością...