Och co to była za radość znów móc iść piecem...

Wreszcie! Po tych kilku dłuuugich tygodniach, zasiedliśmy za kierownicami naszych pucharowych Golfów.  Ah, co to była za radość znów móc iść piecem... I to jeszcze na tak fantastycznym torze jak Sachsenring, który po raz pierwszy pojawił się w golfowym kalendarzu.

Tor na każdym kierowcy zrobił ogromne wrażenie! Niemiecki Sachsenring może nie jest jakoś bardzo długi - ma około 3700 metrów - ale za to niesamowicie wymagający! Każdy zakręt na torze jest jak to się mówi "ślepy". Oznacza to, że nie widać wyjścia z zakrętu. To bardzo charakterystyczne dla torów z dużą różnicą wzniesień, a na Sachsen dosłownie ich pełno! Jedynie dwóch zawodników z całej stawki jeździło wcześniej po tym obiekcie. Dla mnie jak i dla całej reszty była to całkowita nowość.

Na zapoznanie z torem i dobranie odpowiednich ciśnień mieliśmy tradycyjnie dwa treningi. Pierwszy z push-to-pass’ami, a drugi bez. Wyjeżdżając na zawody wszyscy nastawiali się, że będzie to suchy weekend wyścigowy, a tu niespodzianka! Wbrew wszystkim prognozom pogody, które pokazywały co najwyżej zachmurzenie, cały piątek padał deszcz... nie ułatwiło to nam zadania jeżeli chodzi o wyczucie toru. Mimo, że pod koniec dnia na torze pojawiały się suche plamy, to i tak na pierwszy trening wyjechaliśmy na deszczówkach.

Wydawać by się mogło, że nie powinnam być zadowolona z mojego pierwszego wyjazdu na tor, bo uzyskałam dopiero 18 czas, a ja byłam. Fakt - miejsce pozostawiało wiele do życzenia, jednak brak dobrego czasu wynikał z ciągłego wyprzedzania zawodników i różnej ilości zużytych push-to-passów na kółku. Z doświadczenia wiem, że pierwsze treningi są bardzo mało miarodajne. Dlatego z niecierpliwieniem czekałam na drugi trening.

Drugi trening był w sobotę rano - po suchym i bez dodatkowych 50 koni. Różnice czasowe między zawodnikami na slikach były już znaczenie mniejsze. Z perspektywy kierowcy, sobota była dniem oczekiwania... Trening mieliśmy o 9:00, a czasówkę dopiero po 18:00... Ciężko jest wtedy spokojnie wysiedzieć na miejscu. Głowa jest wypełniona milionem niepotrzebnych, a często i stresujących myśli. Wielu zawodników, aby nie przejmować się czekaniem, po prostu idą spać.

Czasówka nie była dla nikogo zaskoczeniem. Do pierwszego i drugiego wyścigu z trzech pierwszych pól startowali: Kruger, Pereira i Gadomski. Kruger zdominował cały weekend na Sachsenringu. Wygrał czasówkę i dwa wyścigi ze znaczącą przewagą.

Moje wyścigi przebiegły ze zmiennym szczęściem. Pierwszy wyścig był wyjątkowo spokojny. Startowałam z 7 pola, od razu po starcie wbiłam się na 5 miejsce i tak już dojechaliśmy J Miałam parę sytuacji kontaktowych z Michałem Gadomskim, jednak nie udało mi się go wyprzedzić. Prawdziwa walka rozegrała się podczas drugiego startu... Zresztą jak zwykle... Ostatni wyścig weekendu, nie trzeba naprawiać fury - "Idę wszystko!" - pomyśleli wszyscy. Pierwsze okrążenie było walką o przetrwanie! Dużo osób chciało wygrać już na starcie J Niestety cudów nie ma... Podczas ostatniego startu dostałam dwa strzały i mój golf wrócił z Sachsenringu z poobijanymi bokami.

Powiem wam szczerze, że cieszę się, że w ogóle udało mi się dokończyć popołudniowy start! Po pierwszym kontakcie - na drugim zakręcie zaraz po starcie, miałam straszne wibracje w lewym przednim kole, przez co musiałam jechać bardziej zachowawczo i cały czas "czuwać", czy coś złego nie dzieje się z samochodem. Do drugiego kontaktu doszło na trzy okrążenia przed końcem. Jeden z zawodników po prostu przestrzelił swój punkt hamowania i centralnie wbił się w moje auto. Eh, jak to się mówi to jest motorsport. Kosztowało mnie to stratę dwóch kolejnych oczek. Finalnie dojechałam 8, utrzymując 7 pozycję w generalce.

Z Sachsenringu wróciłam zmotywowana i gotowa na ciężką pracę przed kolejnym golfowym weekendem wyścigowym. Tym razem czekać musimy nieco której, bo następny wyścig już za dwa tygodnie w Brnie.

Ogień, Gosia