Zespół ING Renault F1

Dzięki dwóm tytułom mistrzowskim wśród konstruktorów oraz dwóm wśród kierowców przełamał trwającą pięć lat hegemonię Michaela Schumachera i zespołu Ferrari. W ciągu tych dwóch lat kierowcy Renault F1 Team, Fernando Alonso i Giancarlo Fisichella, wygrali łącznie aż 16 wyścigów Grand Prix, czyli prawie połowę spośród wszystkich rozegranych w tym czasie.

W wymagającym świecie Formuły 1, w którym na każdy najdrobniejszy sukces trzeba pracować w pocie czoła przez długie lata, osiągnięcie całkowitej dominacji na torach Grand Prix w zaledwie czwartym sezonie startów to nie lada wyczyn.

Prowadzona przez charyzmatycznego menedżera Flavia Briatore ekipa istnieje w obecnej formie od sezonu 2002, ale tradycja Renault w Formule 1 jest znacznie dłuższa. W tym roku mija dokładnie 30 lat od debiutu żółtych bolidów fabrycznego zespołu w wyścigach Grand Prix. Francuski producent zasłynął najpierw jako pionier technologii turbo. Silniki z turbosprężarką, wprowadzone do Formuły 1 w 1977 r. właśnie przez Renault, na długie lata zmieniły świat wyścigów; zapoczątkowany przez Francuzów bezpardonowy pościg za czystą mocą silnika zastopowany został dopiero w 1988 r., kiedy to władze sportu zakazały stosowania turbosprężarek.

Zaledwie dwa lata po debiucie fabrycznego zespołu, już w 1979 r., Renault zapisało na swoje konto pierwsze zwycięstwo w Formule 1. Jean-Pierre Jabouille triumfował w Grand Prix Francji i była to jednocześnie pierwsza wygrana samochodu napędzanego silnikiem turbo. Mimo wysiłków późniejszego czterokrotnego mistrza świata, Alaina Prosta, przez kolejne lata Renault nie zdołało zdobyć ani jednego tytułu mistrzowskiego - zarówno z własną ekipą, jak i jako dostawca silników dla takich zespołów jak Lotus czy Tyrrell. Ostatecznie po sezonie 1985 fabryczny zespół wycofał się z Formuły 1, a rok później Renault przestało także dostarczać silniki innym ekipom.

Jednak Renault długo nie wytrzymało bez Formuły 1. Na początku lat 90. współpraca z Williamsem, a potem z Benettonem, przyniosła francuskiemu koncernowi szereg mistrzowskich tytułów. Firma w dalszym ciągu należała do pionierów w dziedzinie technologii - przykładowo w jednostkach napędowych Renault po raz pierwszy zastosowano pneumatyczne sterowanie zaworami, umożliwiające osiąganie większych obrotów. Napędzane silnikami Renault bolidy zdobyły siedem tytułów mistrza świata kierowców i osiem wśród konstruktorów.

Po kolejnym krótkim rozbracie z wyścigami Grand Prix Renault powróciło z własnym zespołem w sezonie 2002. Powstała po przejęciu Benettona ekipa zapisała pierwsze zwycięstwo na swoje konto już po niecałych dwóch latach startów. Fernando Alonso wygrał w 2003 r. Grand Prix Węgier i został najmłodszym w historii zwycięzcą wyścigu GP. Dwa lata później Hiszpan zwyciężył siedem razy i jako najmłodszy kierowca w dziejach Formuły 1 został mistrzem świata. Rok później obronił tytuł po fantastycznej walce z Michaelem Schumacherem. Zwycięstwa Alonso i Giancarlo Fisichelli dały ekipie Renault F1 Team także dwa tytuły mistrza świata konstruktorów. Tym razem marsz Renault na szczyt był udany, a przy okazji imponująco szybki.

Kierowcy

Heikki Kovalainen

Młody, 26-letni Fin w tym sezonie zadebiutował w wyścigach Formuły 1. Do tego debiutu został dobrze przygotowany, dzięki uczestnictwie w programie rozwoju młodych kierowców (Drivers' Development Program) oraz wcześniejszemu pełnieniu funkcji kierowcy testowego zespołu Renault. Jego poprzednik w ekipie, Fernando Alonso, też spędził jeden sezon w roli kierowcy testowego, zanim rozpoczął regularne starty w barwach Renault. Trzy lata później był już mistrzem świata. Przed Formułą 1 Kovalainen zdobywał tytuły mistrzowskie w kartingu, był czołowym kierowcą w Formule Renault i Formule 3, a w 2004 r. został mistrzem serii World Series by Nissan. Ostatnim krokiem przed wejściem na stałe do Formuły 1 były starty w oficjalnym przedsionku Formuły 1, serii GP2. W sezonie 2005 Kovalainen uległ jedynie Nico Rosbergowi i zdobył tytuł wicemistrzowski. W kolejnym sezonie był już oficjalnym, głównym kierowcą testowym ekipy Renault.

Giancarlo Fisichella

Uważany za szybkiego kierowcę, ma prawie 200 wyścigów Grand Prix na koncie i jest jednym z najbardziej doświadczonych zawodników w stawce.

Fisichella jeździ w Formule 1 od 1996 r. Przed debiutem w F1 zdobywał tytuły mistrza Włoch w kartingu i Formule 3, startował także w wyścigach samochodów turystycznych (z dachem). Swoją karierę w zespole Renault rozpoczął w 2005 roku zwycięstwem w Melbourne. W sezonie 2005 zajął piąte miejsce w klasyfikacji kierowców, a rok później uplasował się na czwartej pozycji. Wywalczone przez niego punkty pomogły zespołowi Renault w zdobyciu mistrzostwa świata w klasyfikacji konstruktorów.

Nelson Piquet Junior

Jeden z dwóch kierowców testowych zespołu Renault. Syn trzykrotnego mistrza świata Formuły 1. W sezonie 2006 wywalczył tytuł wicemistrza serii GP2, oficjalnego przedsionka Formuły 1. Młody Brazylijczyk wcześniej odnosił sukcesy w kartingu oraz Formule 3, a pierwszy test w Formule 1, w barwach Williamsa, odbył w 2004 r. Jego karierą zajmował się najpierw ojciec (mistrz świata F1 z lat 1981, 1981 i 1987), a obecnie menedżerem Nelsona jest Flavio Briatore.

Ricardo Zonta

Jeden z dwóch kierowców testowych zespołu Renault.

Przed sezonem przeszedł z ekipy Toyota, gdzie pełnił funkcję testera przez ostatnie cztery sezony. Wcześniej jeździł w zespołach British American Racing i Jordan. Łącznie zaliczył 36 startów w Grand Prix i jego doświadczenie jest szczególnie przydatne przy pracach rozwojowych nad modelem R27.

Flavio Briatore

Charyzmatyczny Włoch nie tylko stoi na czele najlepszego zespołu Formuły 1 ostatnich lat, ale jest także jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci wyścigowego światka.

Kiedy pod koniec lat 80 trafił do F1 nie miał żadnego doświadczenia wyścigowego, ale w krótkim czasie doprowadził do sukcesu zespół Benettona, którym kierował. Podobnego wyczynu udało mu się dokonać kilka lat później, kiedy przejął kierownictwo w zespole Renault. Ekipa szybko zaczęła zdobywać sukcesy, a w latach 2005 - 2006 zdobyła wszystko, co było do zdobycia.

Briatore cieszy się sławą łowcy talentów. To on odkrył Michaela Schumachera i Fernando Alonso. To także on zwrócił uwagę na obecnego kierowcę Renault - Heikki Kovalainena - który po kilku latach pełnienia funkcji kierowcy testowego stał się drugim kierowcą zespołu.

Samochód Formuły 1

Mistrzowski bolid zespołu Renault to nowoczesne, naszpikowane elektroniką cacko z superwytrzymałych i lekkich włókien węglowych.

Bezpieczne nadwozie, sprawdzane w szeregu testów zderzeniowych, ma za zadanie skutecznie chronić kierowcę w razie wypadku. Charakterystyczny kształt nadają bolidowi aerodynamiczne skrzydła i owiewki, które mają za zadanie przysysać pojazd do toru. Teoretycznie przy prędkości 150 km/h samochód F1 mógłby jeździć po suficie - tak duża jest siła docisku generowana przez aerodynamiczne dodatki. Nie mniej ważna jest przyczepność zapewniana przez szerokie opony, które zapewniają idealny kontakt z nawierzchnią toru dopiero po rozgrzaniu się do temperatury około 100 stopni Celsjusza.

Sercem wyścigówki Formuły 1 jest ośmiocylindrowy, widlasty silnik o pojemności 2,4 litra. Jego moc wynosi około 750 KM, a napęd przekazywany jest na tylne koła za pomocą siedmiobiegowej, sekwencyjnej skrzyni biegów. Sprzęgło służy tu tylko do ruszania, a w czasie jazdy kierowca zmienia przełożenia guzikami umieszczonymi pod kierownicą. Ogromna moc silnika, błyskawiczna zmiana biegów oraz odpowiednia przyczepność opon sprawiają, że ważący 600 kilogramów bolid F1 osiąga 100 km/h w niecałe 2,5 sekundy.

W parze z efektownym przyspieszeniem idą niezwykle skuteczne hamulce. Rozgrzewające się do temperatury ponad 800 stopni Celsjusza tarcze i klocki, wykonane z włókien węglowych, pozwalają zatrzymać pędzący z prędkością 100 km/h samochód F1 na dystansie poniżej 20 metrów. Normalny samochód drogowy potrzebuje na to dwa razy więcej miejsca.

Napędzane 750-konnym sercem cacko z włókien węglowych nie może się obyć bez zaawansowanej elektroniki. Specjalne układy sterują pracą silnika i skrzyni biegów, a także pomagają kierowcy w opanowaniu poślizgu kół w zakręcie - to tak zwana "kontrola trakcji", odpowiednik znanych z drogowych samochodów układów ESP.

Koszt wytworzenia bolidu Formuły 1 jest niemożliwy do oszacowania, bo po prostu nie jest stały. Pomiędzy kolejnymi wyścigami większość podzespołów jest wymieniana bądź przechodzi szczegółowy przegląd. Często z weekendu na weekend wprowadzane są zupełnie nowe części, na przykład nowe odmiany przedniego czy tylnego skrzydła. Świat Formuły 1 nigdy nie stoi w miejscu i przez cały sezon każdy zespół bezustannie poszukuje kolejnych ułamków sekundy, dających przewagę nad konkurencją. W sezonie 2006 ta sztuka udała się zespołowi Renault F1 Team - model R26 wygrywał wyścigi i zajmował miejsca w ścisłej czołówce przez cały rok.