Skąd się wziął fenomen Skody? Już wyjaśniam!

Często bywa tak, że perspektywy widziane oczami dziennikarza motoryzacyjnego i późniejszego użytkownika auta zupełnie się nie zgrywają. By to zrozumieć musicie się wczuć w specyfikę naszej pracy. Pomijając setki godzin spędzonych przed komputerem - w dużym uproszczeniu - polega ona na ciągłym przesiadaniu się z jednego auta, do innego. Wyobraźcie sobie teraz, że cztery razy dziennie jakiś niewidzialny koleś przestawia wam fotel, rozregulowuje lusterka, wykasowuje ulubione stacje w radiu i - "tak dla jaj" - zmienia położenie wszystkich przycisków na desce rozdzielczej.

Dokładnie taki "test", przechodzi na początku każda z dziennikarskich "testówek".

Dla przeciętnego nabywcy znalezienie wygodnej pozycji za kierownicą może trwać i trzy godziny. Ustawiacie wszystko raz i nie wracacie do sprawy przez najbliższe trzy lata. W świecie "pismaków" jest inaczej. Wnerwiające drobiazgi potrafią uprzedzić nawet do najlepszego auta i jest to zupełnie naturalny proces. Podświadomie zakładasz przecież, że skoro sztab inżynierów nie był w stanie zaprojektować wygodnego fotela, jakim cudem miałby niby stworzyć dobry silnik?

Tak się składa, że w życiu miałem "dziesiąt" prywatnych samochodów (po dwudziestym przestałem liczyć) i tylko jeden z nich pochodził od koncernu Volkswagena (bardzo dawno temu prywatnie jeździłem Audi 80 B3). Oznacza to, że nie jestem obarczony "złymi" nawykami, a mimo tego znalezienie wygodnej pozycji w dowolnie wybranej Skodzie czy Volkswagenie zajmuje mi maksymalnie 30 sekund. Myślicie, że tak jest w każdym nowym samochodzie? W takim razie powtórzcie ten wyczyn w Mitsubishi Lancerze czy Citroenie - tfu, tfu - nowym, ultrasuperhiper luksusowym DS 5, gdzie na ustawienie fotela narzekać będziecie jeszcze po dwóch dniach.

Właśnie takimi drobiazgami koncern Volkswagena od lat zdobywa przychylność dziennikarzy. W opinii wielu kolegów po fachu dobre auto to takie, o którym zapomina się w minutę po wyjściu z kabiny ("cholera, nie wiem co napisać"). Mówiąc wprost - chodzi o to, by podróż nie angażowała was w żaden inny sposób, niż ten wynikający z samego prowadzenia. Reasumując, im mniej rzeczy drażni was w czasie jazdy, tym lepiej.

Powyższe dotyczy wszystkich aspektów budowy samochodu - od reakcji na gaz, na charakterystyce prowadzenia kończąc. Przykładowo - z Mitsubishi Space Star zapamiętacie wrodzoną niechęć auta do "odkręcania" kierownicy po skręcie (widać projektanci nie słyszeli o czymś takim, jak np. kąt wyprzedzenia zwrotnicy). Z Fiata 500 absurdalnie "miękkie" wspomaganie "City" i tendencję do zarzucania tyłem. Wniosek? W większością aut z danego segmentu znajdziecie jakiś drobiazg, który - chociażby na chwilę - doprowadził was do szewskiej pasji. W przypadku Skody, jak - dajmy na to - Fabia, jest inaczej. Auto, jak auto. Przyspiesza, skręca i hamuje jak samochód. Zupełna nuda, ale też nic, do czego moglibyście się przyczepić!

Pamiętajcie też, że o to, by po wejściu do auta dziennikarz był zadowolony, dbają osoby odpowiedzialne za parki prasowe. Z tej perspektywy trudno zrozumieć hejterskie narzekania dotyczące kiepskich plastików czy ubogiego wyposażenia. Mało który dziennikarz ma przecież możliwość przejechania się flotową Fabią, gdzie w miejscu fabrycznego radia straszy "pojemnik DIN 1" a funkcje komputera pokładowego ograniczają się do wyświetlania temperatury i przebiegu.

Poniekąd i stąd biorą się właśnie (ogromne niekiedy), rozbieżności w ocenie niektórych pojazdów przez "ekspertów" i zwykłych użytkowników. Klient - dajmy na to pan Zenon - przez 8 lat narzekać będzie, że musi otwierać swoją nową furę z kluczyka. Ty, po kontakcie z "testówką", nie wpadniesz nawet na to, że w "podstawie" może nie być centralnego zamka czy dywaników. Tyle, że praktyki takie stosują wszyscy producenci i Skoda nie jest tu akurat żadnym wyjątkiem.

Paweł Rygas

*opinie zawarte w tekście są prywatnym zdaniem autora i - niekoniecznie - pokrywają się z oficjalnym stanowiskiem naszej redakcji.