Toyota Celica ma już 45 lat!

Początki Celiki sięgają grudnia 1970 roku. Produkcja aut o tej nazwie osiągnęła zawrotną liczbę 4 129 626 egzemplarzy.

Pierwsza generacja

Historia Toyoty Celiki zaczęła się na początku lat 70-tych ubiegłego wieku. Pierwszy pojazd o tej nazwie miał nadwozie typu coupé 2+2 i był oparty na  płycie podłogowej Toyoty Cariny. Kolejna wersja Celiki - liftback - powstała w kwietniu 1973 roku. Był to pierwszy japoński samochód, do budowy którego użyto nowoczesnej automatycznej linii montażowej.

Na rynku japońskim Celica była dostępna w różnych wariantach silnikowych - od silników serii T o pojemności 1,4 i 1,6 l, po najsilniejszy silnik 2T-G o mocy 115 KM. Na rynku amerykańskim Toyota używała silników o pojemności 1,9 l, a samochody w Europie otrzymały jednostki 1,6 l z serii T. W późniejszych latach wybór silników na świecie powiększył się o jednostki 2,0 l i 2,2 l z serii R (włączając najlepszą wersję 18R-G, która miała moc 147 KM).

Model GTV ze sportowym zawieszeniem, budowany jedynie na rynek japoński, odniósł liczne zwycięstwom w krajowych zawodach sportowych. Z kolei osiągnięcia Celiki w europejskich rajdach  doprowadziły do powstania rajdowego zespołu Toyota Team Europe (TTE).  

Druga generacja

Druga generacja auta miała wyprzedzać swoją epokę. Celica stała się 5-osobowym samochodem, z lepszym wyposażeniem i o wyższym komforcie jazdy. Dostępne były nadwozia coupé i liftback, lżejsze niż w poprzedniej generacji, pomimo większych rozmiarów auta.  W nowych samochodach oferowano rozszerzony i zaktualizowany wachlarz silników z serii T i R.

Klienci oczekiwali większej mocy, dlatego Toyota wprowadziła na rynek 6-cylindrową Celicę Suprę. Niecałe 2 lata po wprowadzeniu Supry w Wielkiej Brytanii, w styczniu 1978 roku, autu zafundowano łagodny lifting. Samochód otrzymał wówczas nowe, prostokątne reflektory i horyzontalny grill.

Trzecia generacja

Kolejna Celica zawitała na japoński rynek w lipcu 1981 roku. Jej charakterystyczną cechą były chowane reflektory. Dzięki cyfrowemu panelowi wskaźników oraz pierwszemu na świecie systemowi nawigacji, dostępnemu w wybranych wersjach, samochód sprawiał bardzo futurystyczne wrażenie.  W Japonii klienci mieli do wyboru 20 różnych wersji (oraz 7 wersji Celiki Supry), m.in. napędzaną turbodoładowanym silnikiem twin-cam. Facelifting z sierpnia 1983 roku nadał Celice elegancki wygląd, z otwieranymi reflektorami i zmienionymi światłymi tylnymi. Jednocześnie Toyota wprowadziła w Stanach Zjednoczonych wersję cabrio, stworzoną przez American Sunroof Company.

Czwarta generacja

Debiutująca w sierpniu 1985 roku Celica czwartej generacji wyraźnie różniła się od poprzedników. Najważniejszą zmianą było wprowadzenie przedniego napędu. Świeże podejście zaowocowało opływowym i aerodynamicznym kształtem. Początkowo, w Japonii i Europie, samochód sprzedawano jako 3-drzwiowy liftback. W Stanach Zjednoczonych oferowano dodatkowo 2-drzwiowe coupé, które stało się podstawą dla kabrioletu. Celica IV mogła być napędzana jednym z czterech silników: 1,6 l, 1,8 l lub 2,0 l (również w wersji 16V). Zawieszenie zostało całkowicie zmienione, aby pasowało do nowego poprzecznego układu napędowego.

W październiku 1986 roku Toyota ogłosiła wprowadzenie sztandarowego modelu Celica GT-Four z nowym silnikiem 3S-GTE (z turbodoładowaniem i intercoolerem). Moc 188 KM sprawiła, że był to najmocniejszy 2-litrowy silnik w Japonii. Samochód miał napęd na cztery koła z centralnym mechanizmem różnicowym.

Wiosną 1988 roku auto zadebiutowało w grupie A rajdowych mistrzostw WRC. Od tej pory zespół TTE uczestniczył w każdym rajdzie w kalendarzu WRC. Najlepsze wyniki przyniósł rok 1990, kiedy Carlos Sainz zdobył tytuł Mistrza Świata a Toyota zajęła 2. miejsce w kategorii producentów.

Piąta generacja

Celica piątej generacji pojawiła się jednocześnie w Japonii i Europie we wrześniu 1989 roku. Nowy samochód miał ten sam rozstaw osi, co poprzednik, ale był wyraźnie wyższy i dłuższy. Auto miało łagodniejszy, bardziej aerodynamiczny kształt, było też znacznie lżejsze i cichsze.

W europejskich modelach były dostępne trzy wersje silnika z serii 3S, wszystkie o pojemności 2,0 l. Jednostka 3S-GTE otrzymała intercooler i dwustopniową turbosprężarkę z turbiną ceramiczną. Tak przygotowany motor dysponował mocą 228 KM. Jednocześnie silnik 3S-GE dostał nowy system indukcyjny i kolektor wydechowy ze stali nierdzewnej, który dodał mu 25 KM i 19 Nm momentu obrotowego. Oba silniki były dostępne od początku lat 90.

Startując Celicą V generacji w 1991 roku Carlos Sainz wywalczył tytuł rajdowego wicemistrza świata. W latach 1993 i 1994 zespół Toyota został mistrzem świata producentów.

Szósta generacja

W latach 80. i na początku 90. Toyota utrzymywała 4-letni cykl produkcyjny z małym liftingiem w środku cyklu. Częsta zmiana oznaczała, że rozwój nowego modelu zaczynał się natychmiast po wprowadzeniu bieżącej generacji. Dlatego prace nad Celicą szóstej generacji rozpoczęły się już wiosną 1990 r. Celem było nadanie nowemu autu bardziej wyrazistego wyglądu.

Budowany na bazie coupé, nowy samochód zapożyczył stylizację od niedawno wprowadzonej Supry Mk4. Była to pierwsza Celica od wielu lat, która nie miała otwieranych reflektorów. Inżynierowie Toyoty stworzyli większe i mocniejsze nadwozie, a przy tym lżejsze o 90 kg od poprzednika. Opcje silnikowe zostały przejęte z poprzedniej generacji. We wszystkich modelach dostępny był ABS jako opcja. Na wybranych rynkach dołączyły później silnik 1,8 l, co obniżyło cenę podstawową modelu.

W lutym 1994 roku, 13 miesięcy po wprowadzeniu szóstej generacji, GT-Four został ponownie wprowadzony na rynek europejski, aby zapewnić Toyocie kolejny tytuł w WRC. Tego samego roku japońska firma odniosła podwójne zwycięstwo — zdobyła tytuł mistrzowski producentów, zaś Didier Auriol zajął pierwsze miejsce w klasyfikacji kierowców.

Siódma generacja

Celica siódmej generacji miała swój światowy debiut we wrześniu 1999 roku, chwilę przed tym, kiedy Toyota ogłosiła wyprodukowanie 100-milionowego pojazdu. Projektem zarządzał Tadashi Nakagawa. Zredukowano wagę samochodu, użyto mniejszych i lżejszych komponentów, co zapewniło lepsze prowadzenie. Nowa Celica debiutowała z dwoma silnikami 1,8 l, opracowanymi wspólnie z Yamahą, oferując system zmiennych faz rozrządu (VVT-i).

W przeciwieństwie do poprzednich modeli, teraz oferowano tylko jedną karoserię typu coupé. To pozwoliło zespołowi projektantów skupić się na stworzeniu jak najlżejszego nadwozia, z mniejszym silnikiem, który dawał możliwość zamontowania mniejszego zbiornika paliwa. Wynikiem tego był samochód z krótszym nadwoziem i dłuższym rozstawem osi.

Sprzedaż tej generacji rozpoczęła się w Europie w listopadzie 1999 roku — początkowo z mniejszym silnikiem 1ZZ-FE o mocy 142 KM, do którego niecały rok później dołączyła jednostka 2ZZ-GE 191 KM pod nazwą Celica 190.

Siódma generacja — model T Sport

Toyota Celica T Sport trafiła na rynek w 2003 roku. Silnik 2ZZ-GE 1.8 o mocy 192 KM rozpędzał auto do 100 km/h w 7 sekund. Nastały jednak nowe czasy i klienci powoli odwracali się od aut sportowych, co nie pozostało bez wpływu na sprzedaż Celiki.

W styczniu 2006 r. ogłoszono nowe regulacje dotyczące emisji spalin. Dostosowanie Celiki do tych wymogów byłoby nieopłacalne. Produkcję w Japonii oficjalnie przerwano w kwietniu 2006 r.

Od początku powstania Celiki w grudniu 1970 roku, przez ponad 35 lat, jej produkcja osiągnęła zawrotną liczbę 4 129 626 egzemplarzy.